(a. i. c. : tabâi’) : 1) tabîat, yaradılış, huy, âdet, mizaç. Hüsn-i tabîat : zevk güzelliği. 2) kâinat Kânûn-i tobîat : tabîat kanunu, kâinatın düzenini devam ettiren kanun. 3) büyük aptes etme kolaylığı veya zorluğu.

is. ar. cm: tabâyi‘. 1. Yaratılıştaki hâl ve keyfiyyet, hilkatin hâl ve hâssası, mâhiyyet-i kâinât, dehr: hâlik-ı tabîat olan Hazret-i Allâh; tabîata bir nazar-ı hayretle bakmak; esrâr-ı tabîatı anlamaya çalışmak. 2. Kâinâtın nizâm ve kânûn-ı hikmet-âmîzi: tabîatın icap ve iktizâsı. 3. İnsanın veya hayvan vesâirenin tabîat ve hilkat-i muktezâsından olan hâl ve hâssası, yaratılış, hilkat, cibillet, cevher: insanın tabîatı iyi, kötü olmak; o isti‘dâd bu adamın; bu hayvanın tabîatında vardır. 4. Huy, âdet: her sabah soğuk su ile başını yıkamayı tabîat etmiştir; çabuk yürümek tabîatıdır. 5. Mizâc, merâk, zevk, zarâfet: o adamda tabîat yoktur; böyle işlerde tabîat lâzım; حسن طبیعت hüsn-i tabîat = zevk-i selîm.

s. (pl. طبائع) 1. A nature, natural property, quality, instinct or disposition. 2. Nature, natural causes and effects. 3. A natural refined taste; taste, refinement. 4. A state of the bowels.