(a. ha.) : Osmanlı alfabesinin on yedinci harfi olup, “ebced” hesabında doksan sayısının karşılığıdır; “s” sesini verir.

i. [ar. is.] Elif-bâ-yı Türkînin on yedinci harfi olup asıl hurûf-ı Sâmiyenin sırası olan ebced tertibinde “ف fe” ile “ق kaf” arasında olarak on sekizinci harf olmakla rakam gibi isti‘mâlinde 90 addolunur. Şekl-i İbrânîsi צ ve şekl-i Süryânîsiܨ olup Arabîsi hayli tebeddül etmiştir. Elif-bâ-yı Yunânîde Σσ ve Latincede “s” şekilleriyle “س” yerine geçmiş ve “س” ise ξ şekliyle Latinlerin “x” gibi “قس” veya “كس” telaffuz-i mürekkebini almıştır. Bunun için Araplar Yunan ve Latin lisânlarından me’hûz kelimeleri ekseriya “ص sad” ile yazarlar. Bu harfin asıl elsine-i Sâmiyedeki mahreci lisânımızda mefkûd olduğu halde biz Garbî Türkçede sakîl harekeli “س sin”leri “ص sad” yazmağı âdet etmişizdir. İmlâ husûsunda çok daha ma‘kûl harekette bulunmuş olan Şarkî Türkçe sâhipleri ise Türkiyyü’l-asl lûgatleri asla “ص sad” ve “ طtı” ile yazmayıp dâimâ “س sin” ve “ تte” ve “د dal” ile yazarlar. Bu vechile bizim mesela su صو, saç صاچ, sık صیق yazdığımız kelimeleri onlar bi-hakkın su سو, saç ساچ, sık سیق yazıyorlar. El-hâsıl bu harfin lisânımıza duhûlü mücerred bir imlâ yanlışlığı netîcesi ve bir imlâ-yı sakîm iktizâsıdır. Muhtasar tarihlerde safer şehr-i Arabîsine alâmettir.