اَلسَّانِحُ [es-sânih] Sayyâdın solundan zuhûr ve sağına mürûr eden sayda denir ki onunla teyemmün ederler, بَارِحٌ [bârih] mukâbilidir ve minhu’l-meselu: “مَنْ لِي بِالسَّانِحِ بَعْدَ الْبَارِحِ” أَيْ بِالْمُبَارَكِ بَعْدَ الشُّؤْمِ Bir sayyâd üzere zaby-ı bârih mürûr edip tatayyür ile müte’ellim oldukta, refîkleri tesliye ve tatyîb için “Elem çekmeye, şâyet bir sânih dahi zuhûr eder” dediklerinde mesel-i mezbûru îrâd eyledi. Bir kimseden bir nesne zımnında âzürde-dil olana “Gam çekmeye, ondan hoş-dil dahi olursun” mevki’inde darb olunur.