iz. ar. Diken, har. n.

söz bir etme, müttefikü’l-kelim olma.

اَلشَّوْكُ [eş-şevk] (şîn’in fethiyle) Dikene denir, hâr ma’nâsına; müfredi شَوْكَةٌ [şevket]tir. Ve شَوْكٌ [şevk] Masdar olur, gövdeye diken batmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاكَتْهُ الشَّوْكَةُ تَشُوكُهُ شَوْكًا إِذَا دَخَلَتْ فِي جِسْمِهِVe bu ma’nâda müte’addî olur, birinin gövdesine diken batırmak ma’nâsına; tekûlu: شُكْتُهُ الشَّوْكَ أَشُوكُهُ شَوْكًا إِذَا أَدْخَلْتَهَا فِي جِسْمِهِ Ve شَوْكُ السِّلَاحِ [şevku’s-silâh] hadîdü’s-silâh adama ıtlâk olunur, ke-mâ se-yuzkeru. Ve bir adamın şevket ve hiddeti nümâyân olmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاكَ الرَّجُلُ يَشَاكُ شَوْكًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا ظَهَرَتْ شَوْكَتُهُ وَحِدَّتُهُ

s. (pl. اشواق) 1. A longing desire, an ardent yearning. 2. Ardor, eagerness to attain or obtain. 3. Mirth.

(from the foregoing). 1. Light. 2. A lamp, candle, etc.

a. pl. 1. (of شائق) In love. 2. (of اشوق) Tall.

اَلشَّوْقُ [eş-şevk] (şîn’in fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Bir nesneye nefsi çekmek; yukâlu: شَاقَنِي الشَّيْءُ يَشُوقُنِي