(a. i. c. : eş’âr) : 1) anlama. (bkz. : fehm, idrâk). 2) ed. şiir, edebî değeri olan nazımlı ve kafiyeli söz. Aksâm-ı ji’r : ed. mısra, beyt, gazel, kasîde, rubâî, murabba, kıt’a, mesnevî medhiye, hicviye, fahriye, münacât, tevhîd, tehlît gibi şi’rin beyan yolları.

(a. i. c. : eş’âr) : 1) anlama. (bkz. : fehm, idrâk). 2) ed. şiir, edebî değeri olan nazımlı ve kafiyeli söz. Aksâm-ı ji’r : ed. mısra, beyt, gazel, kasîde, rubâî, murabba, kıt’a, mesnevî medhiye, hicviye, fahriye, münacât, tevhîd, tehlît gibi şi’rin beyan yolları.

iz. ar. cm: eş‘âr. Kıl, mûy.

iz. ar. cm: eş‘âr. 1. Anlama, fehm, idrâk, ليت شعرى leyte şi‘rî = keşke anlaya idim, anlayamıyorum. n. 2. Mevzûn ve mukaffâ ve manen güzel tahayyülât ve tasavvurâtı câmi‘ kelâm: Kur’ân-ı Kerîm şi‘r değildir lâkin en büyük şuarâyı taklit ve temsîlden âciz bırakmıştır; şi‘r söylemek cehd ve tahsîl ile olmaz isti‘dâd-ı tabîî ile olur.

s. 1. Cognizance, perception. 2. (pl. اشعار) Poetry; verse; a poem. 3. (logic) A poetical or sentimental argument, an appeal to the feelings.

اَلشَّعْرُ [eş-şa’r] (şîn’in fethi ve 'ayn’ın sükûnuyla) İnsânda biten ve sâ’ir hayvânatta biten kıldır.

اَلشِّعْرُ [eş-şi’r] (şîn’in kesriyle) Bir nesneyi bilmek; yukâlu: شَعَرْتُ الشَّيْءَ أَشْعُرُ شِعْرًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ أَيْ فَطِنْتُ لَهُ ve minhu kavluhum: لَيْتَ شِعْرِي بِهِ أَيْ لَيْتَنِي عَلِمْتُهُ Ve Sîbeveyhi eyitti: Bunun aslı شِعْرَةٌ [şi’ret] idi, lâkin bundan hâ’yı hazf ettiler, nitekim ذَهَبَ بِعُذْرِهَا وَهُوَ أَبُو عُذْرِهَا kavlinde hazf ettiler. Ve عُذْرٌ ['uzr] aslında عُذْرَةٌ ['uzret] idi 'ayn’ın zammıyla, bekâret ma’nâsına. Ve شِعْرٌ [şi’r] Kelâm-ı manzûma dahi ıtlâk olunur.

اَلشُّعْرُ [eş-şu’r] (şîn’in zammı ve 'ayn’ın sükûnuyla) أَشْعَرُ [eş’ar]ın cem’i; yukâlu: قَوْمٌ شُعْرٌ Ve 'Ubeydullâh b. Ziyâd’a أَشْعَرُ بَرْكًا derlerdi göğsü kıllı olduğu için. Ve بَرْكٌ [berk] bâ-i muvahhadenin fethiyle ve râ’nın sükûnuyla sadr ma’nâsınadır. Ve أَشْعَرُ [eş’ar] Atın tırnağının etrâfında biten kıllara da derler.