a. (fem. شرە; pl. شرار اشرار،) Bad, wicked.

s. A weak, treble sound of flowing water.

sıf. fa. Tok, doymuş, şeb‘ân.

s. (dual شران, obl. شرین, pl. شرور) 1. Evil; harm; injury; suffering; misfortune. 2. An evil act, wickedness; injustice; harm inflicted. 3. A dispute, disturbance.

اَلصِّيرُ [es-sîr] (sâd’ın kesriyle) Şol suya denir ki dâ’imâ nâs ona varıp hâzır olurlar. Ve bir işin ‘âkibet ve ser-encâmına denir; bunda sâd’ın fethiyle de lügattir. Ve bir şey’in bir ucuna ve bir nâhiyesine ıtlâk olunur; tekûlu: أَنَا عَلَى صِيرٍ مِنْ أَمْرِ كَذَا أَيْ عَلَى نَاحِيَةٍ مِنْهُ Ve kapı yarığına denir; yukâlu: نَظَرَ مِنْ صِيرِ الْبَابِ أَيْ مِنْ شِقِّهِ Ve balık salamurasına denir; tekûlu: أَكَلْتُ صِيرًا أَيْ صَحْنَاةً Ve ‘inde’l-ba’z salamuraya şebîh bir nesne ismidir. Ve salamura yapılacak tuzlanmış hurde balıklara denir. Ve Yehûd tâ’ifesinin hahamlarına denir, أُسْقُفُّ الْيَهُودِ [uskuffu’l-Yehûd] ma’nâsına. Ve صِيرٌ [Sîr] tayyi’ bilâdında cebel-i Ece’ 'indinde bir dağın adıdır ki Sîrâf ile ‘Umân beynindedir. Ve Necd ülkesinde bir mevzi’ adıdır.

iz. sıf. ar. cm: eşrâr. 1. Kötü adam, fenâlık eden, fâsid, fâsık. [şerîr gibi] 2. Daha kötü, en kötü. [itf. “اشر eşerr” yerine]: شر الناس şerru’nnâs = insanların en kötüsü. hayır mukâbili.

i. fa. 1. Baş, kafa, kelle, re’s. 2. Baş, reîs, bir tâifenin büyüğü, ser-sulehâ, ser-ulemâ. 3. Tepe, zirve: سركوه ser-i kûh = zirve-i cebel, dağın tepesi. 4. Uç, kenar: سر رشته ser-rişte = ip ucu; سر مو ser-mû = kıl ucu; cüz’î şey. 5. Son, nihâyet, pâyân: ser-kâr işin sonu.

(a. s. ve i. c. : eşrâr) : 1) fena, fenalık eden adam, kötü adam. (bkz. : fâsid, fâsik, muzır). 2) daha (pek, en) kötü.

iz. ar. cm: şürûr. 1. Kötülük, fenâlı, kötü iş, hayır mukâbili: hayır ve şerr hep Allâh’tandır. 2. Kavga, nizâ‘, nifâk.

distributive suffix to numerals ending in a vowel. Each.