(a. i. c. : eşcâr) : ağaç. (bkz. : dıraht).

iz. ar. cm: eşcâr. Ağaç, diraht.

اَلشَّجَرُ [eş-şecer] (şîn’in ve cîm’in fethalarıyla) ve اَلشِّجَرُ [eş-şicer] (عِنَبٌ [‘ineb] vezninde) ve اَلشَّجْرَاءُ [eş-şecrâ’] (صَحْرَاءُ [sahrâ’] vezninde) ve اَلشِّيَرُ [eş-şiyer] (yâ-yı tahtiyye ile عِنَبٌ ['ineb] vezninde ki aslî yâhûd cîm’den mübeddeledir) Nebâtât-ı arziyyeden bi-nefsihi sâk üzere kâ’im olana denir, 'alâ-kavlin bi-nefsihi yükselip nemâ bulana denir, gerek hurde ve gerek ulu olsun ve gerek şitâya mukâvim olsun ve gerek şitâya mukâvemetten 'âciz olsun. Müfredleri hâ’yladır.

s. 1. The wooden seat of the framework of a camel-saddle. 2. The cornet of the mouth or of the jaw. 3. A complicated matter.

s. n. u. شجرە (pl. اشجار) Trees, shrubs.

اَلشَّجَرُ [eş-şecer] (fethateynle) ve اَلشَّجَرَةُ [eş-şeceret] (kezâlik) Nebâtât-ı arzdan baldır üzere durandır, sâk üzere kâ’im ma’nâsına.

اَلشَّجْرُ [eş-şecr] (şîn’in fethi ve cîm’in sükûnuyla) İki çenenin birbirine kavuşan yeri. Ve شَجْرٌ [şecr] Men’e dahi derler; yukâlu: مَا شَجَرَكَ عَنْهُ أَيْ مَا صَرَفَكَ عَنْهُ وَيُقَالُ شَجَرَتْنِي عَنْهُ الشَّوَاجِرُ أَيْ صَرَفَتْنِي الصَّوَارِفُ Ve dürtmek ma’nâsına da gelir; yukâlu: شَجَرَهُ بِالرُّمْحِ أَيْ طَعَنَهُ Ve شَجْرٌ [şecr] Eve direk dikmeğe dahi derler; yukâlu: شَجَرَ بَيْتَهُ أَيْ عَمَدَهُ بِعَمُودٍ Ve halkın beynine ihtilâf düşmeğe dahi derler; yukâlu: شَجَرَ بَيْنَ الْقَوْمِ إِذَا اخْتَلَفَ [الْأَمْرُ] بَيْنَهُمْ Ve bir nesneyi مِشْجَرٌ [mişcer] üzerine bırakmağa dahi derler. Ve مِشْجَرٌ [mişcer] şol üzerine esbâb astıkları ağaçtır, nitekim el-ân mürûr etti.

اَلشُّجُرُ [eş-şucur] (zammeteynle) شَاجِرٌ [şâcir] ma’nâsınadır ba’zı rivâyette.