(a. i.) : 1) kötülük, fenalık. 2) kötü, fena.

iz. ar. [cm. esvâʼ ise de, lisânımızda müsta‘mel olmayıp onun yerine “mesâʼe” cem‘i olan “mesâvî” lûgati kullanılır.] Kötülük, fenâlık, nâ-sezâlık: سوء حركت sûʼ-i hareket = hareketin kötülüğü, kötü hareket; سوء اخلاق sûʼ-i ahlâk = ahlâkın fenâlığı, fenâ ahlâk; نيت سوء sûʼ-i niyyet = niyet kötülüğü, kötü niyet: سوء ظن sûʼ-i zan = zan kötülüğü, kötü gümân.

اَلشُّوعُ [eş-şû’] (şîn’in zammıyla) Şecer-i bân, 'alâ-kavlin semerinin ismidir. Bu berriyye eşcârındandır, Türkîde sorkun ağacı derler, yemişine حَبُّ الْبَانِ [habbu’l-bân] ve yağına دُهْنُ الْبَانِ [duhnu’l-bân] denir.

سُوعٌ [Sû’] (sîn’in zammıyla) Yemen’de bir kabîle adıdır.

اَلسَّوْءُ [es-sev’] ve اَلْمَسَاءَةُ [el-mesâ’et] ve اَلْمَسَائِيَةُ [el-mesâ’iyet] (bi-fethi’l-fâ’i fî kullihâ) Gussalandırmak.

اَلسُّوءُ [es-sû’] (bi’z-zamm) Gussa ma’nâsına; ve kuri’e kavluhu ta’âlâ: “دَائِرَةُ السُّوءِ” (التوبة 98) بِالضَّمِّ يَعْنِي الْهَزِيمَةَ وَالشَّرَّ وَمَنْ فَتَحَ فَهُوَ مِنَ الْمَسَاءَةِ وَتَقُولُ هَذَا رَجُلُ سُوءٍ بِالْإِضَافَةِ ثُمَّ تُدْخِلُ الْأَلِفَ وَاللَّامَ فَتَقُولُ هَذَا رَجُلُ السُّوءِ قَالَ الْأَخْفَشُ لَا يُقَالُ الرَّجُلُ السُّوءُ وَيُقَالُ الْحَقُّ الْيَقِينُ وَحَقُّ الْيَقِينِ جَمِيعًا لِأَنَّ السُّوءَ لَيْسَ بِالرَّجُلِ وَالْيَقِينُ هُوَ الْحَقُّ Ve سُوءٌ [sû’] Baras ma’nâsına. Ve fücûr ma’nâsına da gelir.