(a. i.) : 1) kolay, (bkz : âsân). 2) sâde.

sıf. ar. Kolay, âsân.

اَلسَّحِيلُ [es-sehîl] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bu dahi yalın kat iplikten dokunmuş beze denir. Ve سَحِيلٌ [sehîl] ve سُحَالٌ [suhâl] (sîn’in zammıyla) Eşek ve katır kısmı anırmak ma’nâsınadır; yukâlu: سَحَلَ الْبَغْلُ سَحِيلًا وَسُحَالًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَالثَّانِي إِذَا نَهَقَ Ve سَحِيلٌ [sehîl] ve سُحَالٌ [suhâl] Eşek kısmının anırdıktan sonra boğazında tereddüd eden hırıltıya denir.

اَلسَّهْلُ [es-sehl] (أَهْلٌ [ehl] vezninde) ve اَلسَّهِلُ [es-sehil] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Kolay ve âsân şey’e denir, nisbetinde سُهْلِيٌّ [suhliyy] denir sîn’in zammıyla ki tagyîr-i niseb kabîlindendir; yukâlu: أَمْرٌ سَهْلٌ وَسَهِلٌ وَرَمْلٌ سُهْلِيٌّ وَهُوَ كُلُّ شَيْءٍ إِلَى اللِّينِ Ve سَهْلٌ [sehl] Karga kuşuna denir. Ve toprağı yumuşak, yürümesi âsân düz ve mülâyim yere denir; cem’i سُهُولٌ [suhûl] gelir; yukâlu: نَزَلُوا إِلَى أَرْضٍ سَهْلٍ وَإِلَى سَهْلٍ وَهُوَ ضِدُّ الْحَزْنِ Ve yüzünün eti çelimsizce adama denir ki mehâsindendir; yukâlu: رَجُلٌ سَهْلُ الْوَجْهِ أَيْ قَلِيلُ لَحْمِهِ Ve سَهْلٌ [Sehl] Yirmi sahâbî ve yüz nefer muhaddis ismidir.

شَهْلٌ [Şehl] (أَهْلٌ [ehl] vezninde) Findu’z-Zimmânî el-Vâbilî nâm şâ’irin lakabıdır. Ve شَهْلٌ [şehl] Kezib ve dürûg ma’nâsınadır; yukâlu: فِيهِ وَلْعٌ وَشَهْلٌ أَيْ كَذِبٌ

s. pl. سهول A level tract of soft soil.

a. (fem. سهلە) 1. Smooth and soft. 2. Easy.

اَلسَّهْلُ [es-sehl] (sîn’in fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Dağın mukâbilidir ki düz yer demek olur; yukâlu: أَرْضٌ سَهْلَةٌ