(a. i. c. : senedât) : 1) dayanılacak şey. 2) *belgit. 3) tapu. 4) kuvvetli delil olabilecek söz

iz. ar. cm: senedât. 1. Üzerine dayanılan şey, dayanılacak yer, itimâdgâh, medâr, tevessül, melceʼ, penâh: ehl-i îmânın senedi. 2. Başkası uhdesinde olan bir hakkın, alınacak olan bir malın, ikrâz olunmuş bir meblağın âidiyyetini nâtık ve musaddık kâğıt, iki veya ziyâde eşhâs arasında mün‘akid bir akdi ispat için tanzîm olunan varaka ki medyûn tarafından dâyine verilir ve hîn-i hâcette hakkını talebe medâr olur: senet vermek; senet almak; sened-i resmî = bir dâire-i resmiyyeden veya memur-i mahsûsu tarafından tasdîk olunmuş senet; sened-i âdî = bu sûretle tasdîk olunmayan senet. 3. Arâzî ve emlâk ashâbına tasarruflarını musaddık olarak cânib-i hükümetten verilen varaka-i resmiyye: senedât kalemi, senedât müdürü. Sened-i bahrî = bir geminin kime ait olduğunu mübeyyin olan senet. 4. d. Bir kâideye misâl olmakla beraber doğruluğunu ispata dahi medâr olan kavl-i kavî ve muteber delîl, burhân, kavâid-i sarfiyye ve nahviyye-i Arabiyyede âyet-i kerîmenin misâl îrâdı gibi.

سَنْدُ [Send] (قَنْدٌ [kand] vezninde) Bâcce eyâletinde bir beldedir.

اَلسَّنَدُ [es-sened] (sîn’in ve nûn’un fethiyle) Dağın eteğinden yukarı olup duvar gibi müteveccihin mukâbelesine gelen yerine denir; yukâlu: نَزَلُوا قُرْبَ سَنَدِ الْجَبَلِ وَهُوَ مَا قَابَلَكَ مِنْهُ وَعَلا عَنِ السَّفْحِ Ve bir kimsenin mu’temedine kezâlik melce’ ve penâhına denir. Delîl ve burhâna sened ıtlâkı bu ma’nâdandır ki müdde’î ona dayanır. Pes mu’temed-i hissî ve ma’nevîden e’ammdır; yukâlu: هُوَ سَنَدُهُ أَيْ مُعْتَمَدُهُ وَهُوَ قَوِيُّ السَّنَدِ Ve سَنَدٌ [sened] Bir nev’ kumaş-ı Yemenî ismidir. Cem’i أَسنَادٌ [esnâd] gelir, 'alâ-kavlin müfred ve cem’i berâberdir.

اَلسِّنْدُ [es-Sind] (هِنْدٌ [hind] vezninde) Bilâd-ı ma’rûfe ismidir. 'Alâ-kavlin insândan bir tâ’ife adıdır ki ülke-i mezbûrda sâkin olmalarıyla ülke-i mezbûr onlar ile tesmiye olundu. Müfredinde سِنْدِيٌّ [Sindiyy] denir, هِنْدِيٌّ [hindiyy] gibi. Şârih der ki Sind iklîm-i ma’rûftur, Sind b. hâm isminden me’hûzdur, iklîm-i Hind’e mücâvirdir. Ve سِنْدٌ [Sind] Hindistân’da bir nehr-i kebîr ismidir. Ve Endelüs’te bir nâhiye adıdır. Ve Magrib’de bir belde adıdır.

s. (pl. اسناد) 1. A slope. 2. Any prop, stay, or support leaned upon. 3. An argument in support of an assertion. 4. (pl. سندات) A proof, title-deed, voucher. 5. A person on whom one relies. 6. A person who vouches for an assertion, an authority.

prop. n. 1. Scinde. 2. The river Indus.

اَلسَّنَدُ [es-sened] (fethateynle) Dağın mukâbileye gelen yeri. Ve سَنَدٌ [sened] Mu’temedün 'aleyh ma’nâsına da gelir.

سِنْدٌ [Sind] (sîn’in kesri ve nûn’un sükûnuyla) bir vilayetin adıdır, müfredinde سِنْدِيٌّ [Sindiyy] derler ve cemâ’atinde سِنْدٌ [Sind] derler, زِنْجِيٌّ [zinciyy]le زِنْجٌ [zinc] gibi.