(a. i. c. : esnâh, sünûh) : diş yuvası, diş çukuru.

iz. ar. cm: esnâh. tş. Diş kökünün gömülü bulunduğu yer, diş yuvası.

اَلشَّنَاحِيُّ [eş-şenâhiyy] ve اَلشَّنَاحُ [eş-şenâh] ve اَلشَّنَاحِيَةُ [eş-şenâhiyet] (şîn’lerin fethi ve ahîr كَرَاهِيَةٌ [kerâhiyet] vezninde) Cesîm ve tavîl olan deveye denir. Ve شَنَاحٍ [şenâh] Genç deveye denir; yukâlu: بَكْرٌ شَنَاحٍ كَثَمَانٍ أَيْ فَتًى Bunda ictimâ’-ı sâkineyn için yâ’ hazf olunmuştur. Aslı شَنَاحِيٌّ [şenâhiyy] idi; ve yukâlu: بَكْرَةٌ شَنَاحِيَةٌ

اَلسِّنْخُ [en-sinh] (sîn’in kesriyle) Bir nesnenin asl ve mebnâsına denir; yukâlu: فُلاَنٌ لاَ سِنْخَ لَهُ أَيْ لاَ أَصْلَ لَهُ Ve سِنْخُالسِّنِّ [sinhu’s-sinn] Dişlerin köküne ve menbitine denir. Ve سِنْخُ الْحُمَّى [sinhu’l-hummâ] Sıtma 'ârızasının sevret ve hiddetine ıtlâk olunur. Ve سِنْخٌ [Sinh] horâsân’da bir karye adıdır; a’lâmdan zâkir b. Ebî Bekr es-Sinhî oradandır.

vn. & s. A being rancid and fetid; rancidity; fetor.

(pl. سنوخ اسناخ،) 1. A rout of a tooth. 2. A tang of a knife blade. 3. Any root, source, basis, origin. 4. A small hollow or cavity.

اَلسِّنْخُ [es-sinh] (sîn’in kesri ve nûn’un sükûnuyla) Bir nesnenin aslı ve dişin kökü.