اَلشَّفُّ [eş-şeff] (şîn’in fethi ve kesri ve fâ’nın teşdîdiyle) İnce ve nâzük sevbe denir; cem’i شُفُوفٌ [şufûf]tur; yukâlu: جَاءَ وَعَلَيْهِ شَفٌّ مِنَ الثَّوْبِ أَيْ رَقِيقٌ Ve شَفٌّ [şeff] (şîn’in fethi ve kesriyle) Ribh ve fazl ma’nâsınadır; yukâlu: أَصَابَ مِنْهُ شَفًّا أَيْ رِبْحًا وَفَضْلاً Ve noksan ma’nâsına olmakla zıdd olur; yukâlu: فِيهِ شَفٌّ أَيْ نُقْصَانٌ Ve شَفٌّ [şeff] (şîn’in fethiyle) Masdar olur, artmak ma’nâsına; yukâlu: شَفَّ الشَّيْءُ شَفًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا زَادَ Ve eksilmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَفَّ الشَّيْءُ إِذَا نَقَصَ Ve bedeni zebûn edip arıklatmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَفَّهُ الْهَمُّ إِذَا هَزَلَهُ Ve deprenmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَفَّ الشَّيْءُ إِذَا تَحَرَّكَ