(a. i. c. : sutûh) : 1) ev damı. (bkz. : bâm). 2) bir şeyin dış tarafı, dış yüzü. 3) üstten görünen kısım. 4) geo. *yüzey

iz. ar. cm: sütûh. 1. Bir şeyin dış tarafı, yüzü: sath-ı arz = yer yüzü, rûy-ı zemîn; sath-ı deryâ = deniz yüzü, denizin üstü. 2. Bir şeyin pek üstünden ve hâricen görünen ciheti, umku olmayan yüzü, sûret-i zâhire. 3. rt. [hendesede] tûl ve arzı olup umku olmayan şekil ki hat bir çok noktaların temâsından ve cisim ise bir çok satıhların temâsından vücûda geldiği gibi bu dahi bir çok hatların arzan temâsından müteşekkildir; sath-ı ufkî, sath-ı amûdî, sath-ı müstevî, sath-ı münhanî, sath-ı müstedîr vesâire.

اَلصَّتْهُ [es-sath] (sâd’ın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve اَلتَّصْتِيهُ [et-tastîh] (تَفْعِيلٌ [tef’îl] vezninde) Tezlîl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: صَتَهَهُ صَتْهًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَصَتَّهَهُ تَصْتِيهًا إِذَا ذَلَّلَهُ

s. (pl. سطوح) 1. The upper surface of a thing. 2. A flat roof, a terrace. 3. An exterior surface, a superficies.

اَلسَّطْحُ [es-sath] (sîn’in fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Dam üzeri. Ve her nesnenin yukarısına سَطْحٌ [sath] derler. Ve سَطْحٌ [sath] Döşemeğe dahi derler; بَسْطٌ [bast] ma’nâsına; yukâlu: سَطَحَ اللهُ الْأَرْضَ سَطْحًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ أَيْ بَسَطَهُ