sıf. fa. [سخن sühan = söz.— چيدن çîden = toplamak] bir yerden söz toplayıp diğer mahalle nakleden, nemmâm, dedikoducu.

اَلصَّحْنُ [es-sahn] (لَحْنٌ [lahn] vezninde) Vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَهُ صَحْنًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا ضَرَبَهُ Ve nâs beynini ıslâhla hoş-hâl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَ بَيْنَهُمْ إِذَا أَصْلَحَ Ve صَحْنٌ [sahn] dedikleri kab ile nesne vermek ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَهُ إِذَا أَعْطَاهُ شَيْئًا فِي صَحْنٍ Ve dilenmek ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَ الرَّجُلُ إِذَا سَأَلَ Ve صَحْنٌ [sahn] At ve katır tırnağının cevfine denir ki küçük tabak tarzında olur. Ve büyük kâseye denir, hâlen sahn ıtlâk olunan kap bu ma’nâdandır; tekûlu: أَكَلْنَا مِنَ الصَّحْنِ أَيِ الْعُسِّ الْعَظِيمِ Ve hânenin orta yerine denir; yukâlu: قَعَدَ فِي صَحْنِ الدَّارِ أَيْ وَسَطِهَا Ve zil ta’bîr olunan sâzın birine denir; ikisine صَحْنَانِ [sahnân] denir; bakırdan olup birbirine çalarlar, ekseri vüzerâ’ mihterleri nevbet aralığında darb ederler.

(f. i.) : söz. (bkz. : sühan).

iz. ar. cm: suhûn. 1. Hâne avlusu, Arap usûlü üzere hânenin ortasındaki açıklık. 2. Oyuk ve boş yer: صحن اذن sahn-ı üzün = kulak oyuğu. 3. Orta, meydan, aralık: sahn-ı bağ, sahn-ı gülistan. 4. Büyük kase. [bu mana ile bizce pek müsta‘mel değilse de fethateynle yemek kabına verdiğimiz isim bundan me’hûzdur.] 5. Tiyatroda oyuncuların icrâ-yı hüner ettikleri mahall-i mahsus ki perdelerle müzeyyen ve seyircilerin enzârına ma‘rûzdur. [ba: صحنه sahne.]

(bkz. : sühan).

(f. i.) : söz, lâkırdı, (bkz. : kavi, kelâm, lâfz).

(f. i.) : (bkz. : kavi, kelâm, sühan). [“şuhun” şekli de vardır]

(a. i.) : sıcaklık, hararet.

(f. i.) : (bkz. : suhan).

i. fa. ve: ( sehun سخن: i. fa. Söz, lakırdı, kelâm, nutuk.