اَلسِّتُّ [es-sitt] (sîn’in kesriyle) Altı ‘aded; yukâlu: سِتَّةُ رِجَالٍ وَسِتُّ نِسْوَةٍ Bunun aslı سِدْسٌ idi, sîn’lerin sânîsi tâ’ya tebdîl olunup dâl tâ’da idgâm olundu, zîrâ ki bunun tasgîrinde سُدَيْسَةٌ [sudeyset] ve cem’inde أَسْدَاسٌ [esdâs] derler. İbnu’s-Sikkît eyitti: عِنْدِي سِتَّةٌ مِنْ رِجَالٍ وَنِسْوَةٍ deyip نِسْوَةٌ [nisvet]i سِتَّة [sittet]in ‘akibince getirirsin ve mecrûr edip ma’tûf edersin, gûyâ ki عِنْدِي ثَلَاثَةٌ مِنْ هَؤُلَاءِ وَثَلَاثٌ مِنْ هَؤُلَاءِ demiş olursun. Ve eger dilersen عِنْدِي سِتُّ رِجَالٍ وَنِسْوَةٍ deyip نِسْوَة [nisvet]i سِتَّةٌ [sittet]in ‘akibince getirirsin. Ve merfû’ edip سِتَّة [sittet]e ma’tûf edersin, murâdın عِنْدِي سِتٌّ مِنْ رِجَالٍ وَنِسْوَةٌ سِوَى هَذِهِ السِّتَّةِ olmak üzere. Kezâlik hâl böyledir, her ‘adedde ki ondan cem’ler ifrâz olunmak kâbil olur, سِتٌّ [sitt] gibi ve سَبْعٌ [seb’] gibi. Ve bunlardan ziyade ‘adedlerde bu zikr olunan iki vech ya’nî نِسْوَةٌ [nisvet]in mecrûr olması ve merfû’ olması câ’iz olur, ammâ kaçan ki iki cem’ i’tibârına mecâl olmasa خَمْسٌ [hams] gibi ve أَرْبَعٌ [erba’] gibi نِسْوَةٌ [nisvet]te ref’ câ’iz olur, ancak cerr câ’iz olmaz; yekûlu: عِنْدِي خَمْسَةُ رِجَالٍ وَنِسْوَةٌ بِالرَّفْعِ لَا غَيْرُ