(a. s.) : 1) altı [sayı] , (bkz : şeş). 2) i. altılık. Cihât-ı sitte : doğu (şark) batı (garp) kuzey (şimal) güney (cenup) başucu (yukarı) ayakucu (aşağı) Rüsûm-i sitte : Osmanlı idaresindeki DüyÛn-ı Umûmiye’ye bırakılmış olan altı vergi.

ad. ar. Altı: رسوم سته rüsûm-ı sitte = tekâlîf-i emîriyyeden altı resm ki duyûn-i umûmiyyeye ihâle olunmuştur. ≡ i. 1. Altı gün, altı günlük müddet: ستۀ ثور sitte-i sevr = şemsin burc-ı sevrde bulunduğu nisan ayının fırtınalarıyla meşhur olan altı günü. 2. [menâsıb-ı sitte”den muhtasar] ulemâya mahsus bir pâye.

اَلسَّتَهُ [es-seteh] (sîn’in fethi ve tâ’nın sükûnuyla ve fethiyle) إِسْتٌ [ist] ma’nâsınadır ki dübüre denir; semi أَسْتَاهٌ [estâh] gelir. Şârih der ki إِسْتٌ [ist] lafzının aslı سَتَهٌ [seteh] idi, musaggarı سُتَيْهٌ [suteyh]tir. Ve tekûlu’l-'Arab: كَانَ ذَلِكَ عَلَى اسْتِ الدَّهْرِ أَيْ عَلَى وَجْهِهِ Ya’nî “Ez-kadîm zamân öylece olup gelmektedir.” Burada وَجْهٌ [vech] kıdemden kinâyedir ki zamânın ensesinden ya’nî ötesinden beri öyle demektir. Ve kavluhum: يَا ابْنَ اسْتِهَا كِنَايَةٌ عَنْ إِحْمَاضِ أَبِيهِ أُمَّهُ Ya’nî bir adamın anasını pederi dübüründen tasarruf eylediğinden kinayedir ki edât-ı sebb ü akzârdır. Ve “Filânı fakîr ve bî-nevâ bırakıp geldim” diyecek yerde تَرَكْتُهُ بِاسْتِ الْأَرْضِ derler. Ve “Senin için 'avn ve yâver yoktur” diyecek yerde مَا لَكَ اسْتٌ مَعَ اسْتِكَ derler, مَا لَكَ ظَهْرٌ terkîbi gibi. Ve “Filândan kat’â hoşlanmadığım kerîheye uğradım” diyecek yerde لَقِيتُ مِنْهُ اسْتَ الْكَلْبَةِ derler. Ve bir cemâ’atin 'aczinden kinaye edip أَنْتُمْ أَضْيَقُ اسْتًا مِنْ أَنْ تَفْعَلُوهُ derler.

اَلسَّتْهُ [es-seth] (sîn’in fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Bir adamın ardına düşüp gitmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَتَهَهُ سَتْهًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا تَبِعَهُ مِنْ خَلْفِهِ Ve bir adamın mak’adına vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: سَتَهَهُ إِذَا ضَرَبَ اسْتَهُ

اَلسَّتِهُ [es-setih] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve اَلسُّتْهُمُ [es-suthum] (زُرْقُمٌ [zurkum] vezninde) Bunlar da lûtîye denir; yukâlu: رَجُلٌ أَسْتَهُ وَسُتَاهِيٌّ وَسَتِهٌ وَسُتْهُمٌ أَيْ طَالِبُ الْإِسْتِ

اَلسَّتْهُ [es-seth] (sîn’in fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Bir kimsenin kuyruğuna vurmak; tekûlu: سَتَهْتُ الرَّجُلَ سَتْهًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا ضَرَبْتَهُ عَلَى اسْتِهِ