اَلرِّزُ [er-rizz] (râ’nın kesriyle) Gizli âvâz, savt-ı hafî ma’nâsına; tekûlu: سَمِعْتُ رِزَّ الرَّعْدِ وَغَيْرِهِ Ve رِزٌّ [rizz] Karında olan ağrıya dahi derler; yukâlu: وَجَدْتُ فِي بَطْنِي رِزًّا أَيْ وَجَعًا

اَلرُّزُّ [er-ruzz] (râ’nın zammıyla) أَرُزٌّ [eruzz]de lügattır, pirinç ma’nâsına.

اَلرَّزُّ [er-rezz] (râ’nın fethi ve zây’ın teşdîdiyle) Çekirge kısmı yumurta gömmek için kuyruğunu yere sokmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَزَّتِ الْجَرَادَةُ رَزًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا غَرَزَتْ ذَنْبَهَا لِتَبِيضَ Ve dürtüp sançmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَزَّ فُلاَنًا إِذَا طَعَنَهُ Ve kapıya ve pencereye رَزَّةٌ [rezzet] dedikleri demir yapmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَزَّ الْبَابَ إِذَا أَصْلَحَ عَلَيْهِ الرَّزَّةَ Ke-mâ se-yuzkeru. Ve bir nesneyi bir nesnede yerleştirip sâbit ve üstüvâr kılmak ma’nâsınadır, yere kazık ve duvara enser üstüvâr eylemek gibi; yukâlu: رَزَّ الشَّيْءَ فِي الشَّيْءِ إِذَا أَثْبَتَهُ Ve sehâb yağmur yağdırırken fışıldamak ma’nâsınadır; yukâlu: رَزَّتِ السَّمَاءُ إِذَا صَوَّتَتْ مِنَ الْمَطَرِ

اَلرَّزُّ [er-rezz] (râ’nın fethi ve zâ’nın teşdîdiyle) Çekirge kuyruğın yere dâhil kılıp yumurtasın yere gömmektir; yukâlu: رَزَّتِ الْجَرَادَةُ تَرُزُّ رَزًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا أَدْخَلَ ذَنَبَهَا فِي الْأَرْضِ فَتُلْقِيَ بَيْضَهَا Ve رَزٌّ [rezz] Mutlakan isbât ma’nâsına da gelir; yukâlu: رَزَزْتُ الشَّيْءَ فِي الْأَرْضِ رَزًّا أَيْ أَثْبَتُّهُ فِيهَا

اَلرِّزُّ [er-rizz] (râ’nın kesriyle) ve اَلرِّزِّيزَى [er-rizzîzâ] (خِصِّيصَى [hissîsâ] vezninde) Iraktan mesmû’ olan sese denir, 'alâ-kavlin e’ammdır, ya’nî gerek ıraktan ve gerek yakından olsun ve 'alâ-re’yin ra’d sesine ve esrimiş erkek deve sesine mahsûstur.

(a. i.) : bot. pirinç, (bkz. : erz).

(a. i.) : (bkz. : rizz).

(f. i.) : asma, bağ kütüğü. Duht-i veya Duhter-i rez (üzüm ağacının kızı) şarap (bkz. : bade, hamr, sahbâ şerâb).

(a. i.) : gizli ses.

اَلْأَرُزُّ [el-eruzz] (hemzenin fethi ve râ’nın zammı ve zây’ın teşdîdiyle أَشُدٌّ [eşudd] vezninde) ve اَلْأُرُزُّ [el-uruzz] (عُتُلٌّ [‘utull] vezninde) ve اَلْأُرْزُ [el-urz] (قُفْلٌ [kufl] vezninde) ve اَلْأُرُزُ [el-uruz] (طُنُبٌ [tunub] vezninde) ve اَلرُّزُّ [er-ruzz] (hemzenin iskâtıyla) ve اَلرُّنْزُ [er-runz] (râ’nın zammı ve nûn’un sükûnuyla ki zâ’ nûn’a mübeddeldir) ve اَلْآرُزُ [el-âruz] (كَابُلٌ [kâbul] vezninde) ve اَلْأَرُزُ [el-eruz] (عَضُدٌ [‘adud] vezninde) Bu iki ahîrler Kurâ’-ı Lugavî naklidir; mecmû’u habb-ı ma’rûf ismidir ki pirinç ta’bîr olunan galledir. Muhaddisînden Ebû Revh sâbit b. Muhammed el-Urzî ki Ruzzî dahi zebân-zeddir, bey’ine mensûbdur.