vulg. rabb, s. (pl. ارباب) , fem. ربە) 1. A possessor, owner, proprietor. 2. One who has a rightful claim. 3. A companion. 4. A man possessed of some thing or quality. 5. A lord, master; a ruler; a severeign; especially, the Lord God.

s. (pl. رباب ربوب، , pl. pl. ربوبات) Inspissated juice of fruit, etc., such juice boiled down to a syrup.

iz. ar. cm: erbâb. [zebân-zedi: râb] 1. Efendi, mâlik, sâhip, mutasarrıf, ehil: رب الدار rabbü’d-dâr = ev sâhibi; rabbü’l-mâl = mal sâhibi; ارباب عقول erbâb-ı ukûl = ehl-i hired; erbâb-ı nâmus = nâmuslu adamlar. 2. Kâinâtın sâhip ve mâliki olan Cenâbı Hakk: Rabbim! sen merhamet eyle.— bu mana ile beyne’lavâm Arabî yâ-i mütekellime muzâf hâlinde dahi kullanılır: Rabbiye emânet olun! aman yâ Rabbi! yâ Rabbi! ne yapayım?.

رُبَّ [rubbe] (râ’nın zammı ve bâ-yı müşeddedenin feth üzere binâsıyla) Harf-i cerdir, nekreden gayrıya dâhil olmaz. Ve 'inde’l-ba’z ismdir ki Kûfiyyûn mezhebidir. Ve 'alâ-re’yin kelime-i taklîldir dâ’imâ. Ve 'alâ-kavlin kelime-i teksîrdir dâ’imâ. Ve 'inde’l-ba’z taklîl ve teksîrde delâlet eder. Ve ba’zılar dedi ki hemân mübâhat ve iftihâr mevki’inde teksîre dâll olur. Ve ‘alâ-re’yin taklîl ve teksîrden birine mevzû’ değildir, belki taklîl ve teksîr siyâk-ı kelâmdan müstefâd olur. Ve işbu رُبَّ [rubbe] kelimesi lügât-ı 'adîdeyi müştemildir. Müşedded ve muhaffef olur. Ve رُبَّتَ [rubbete] denir, tâ’yla ve رُبَّمَا [rubbemâ] ve رُبَّتَمَا [rubbetemâ] denir, مَا [mâ] ilhâkıyla ki duhûl-ı fi’le vesîle olur. Ve bunlar müşedded ve muhaffef olur. Ve râ’ların fethiyle رَبَّ [rabbe] ve رَبَّتَ [rabbete] ve رَبَّمَا [rabbemâ] ve رَبَّتَمَا [rabbetemâ] denir, teşdîd ve tahfîfle. Ve رُبُ [rubu] denir, râ’nın ve bâ-yı muhaffefenin zammıyla ve رُبْ [rub] denir, مُذْ [muz] gibi.

terkîb-i ar. Ey Rabbim, ey Mevlâm, Allâhım, aman yâ Rabbi. [teşdîdsiz dahi kullanılır.]

(ha. cerr) : öylesi var ki…

(a. h. i.) : Allah. Yâ-Rabb : Allahım! (bkz. : rabbî) [Yâ-Reb şeklinde de kullanılır]

(a. i.) : efendi, sâhib. rabb-üd-dâr : ev sahibi. rabb-ül-mâl : sermâye, mal sahibi. rabb-üs-selem : huk. (bkz : sâhib-üs-selem).

(a. i.) : meyva suyu.

اَلرَّابُّ [er-râbb] (teşdîd-i bâ ile) Üvey babaya denir ki üvey oğlunun terbiyesinde kâ’im ola.