اَلذَّنَبُ [ez-zeneb] (fethateynle) Kuyruğa denir; cem’i أَذْنَابٌ [eznâb] gelir. Ve ‘Arablar ضَرَبَ فُلاَنٌ بِذَنَبِهِ derler, أَقَامَ ve ثَبَتَ ma’nâsına, ya’nî “Gitmekten fârig olup ikâmet ve ârâm eyledi” diyecek yerde. Ve “Filân kimse cümleyi sebk ve takaddüm edip ferd-i vâhid kendisine yetişmedi” diyecek yerde, رَكِبَ ذَنَبَ الرِّيحِ derler. Ve “Nasîb-i nâkısa râzî ve kâni’ oldu” diyecek yerde رَكِبَ ذَنَبَ الْبَعِيرِ derler.

s. (pl. ذنوب , pl. pl. ذنوبات) A fault, an offence, a sin, disobedience to God.

Suçundan dolayı cezalandırmak, kuyruğunu uzatmak, kuyruk yapmak.

اَلذَّنْبُ [ez-zenb] (zâl’ın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Günâh ve ism ma’nâsınadır. Cem’i ذُنُوبٌ [zunûb] gelir, cem’u’l-cem’i ذُنُوبَاتٌ [zunûbât] gelir.

iz. ar. cm: zünûb. Günâh, ism, suç: zenbim çoktur; Cenâb-ı Hakk’tan zünûbumun affını dilerim.

Kuyruk, son, uç, taraftar. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; kuyruk (mecazen), izleyici, birine tabi olan.

(a. i. c. : eznâb) : kuyruk. Bî-zeneb : kuyruksuz [hayvan]

(a. i. c. : zünûb’) : günah, suç, kabahat, (bkz. : îsm, vizr).

Günah, suç, kabahat, hata. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; kusur, sp. faul, yanlış, cürüm, eksiklik, ayıp.

iz. ar. cm: eznâb. Kuyruk, düm, dünbâle: necm-i zü’z-zeneb.