(a. i. c. : delâil, edille) : 1) yol gösteren, kılavuz. 2) şahit, belge, tanık, (bkz. : beyyine, burhan).

iz. ar. cm: delâil, edile, edillâ. [دلالت delâlet’den sıfm.] 1. Kılavuz, rehber, yol gösterici: çölde yol bulmak için delile ihtiyaç vardır. [bu mana ile üçüncü cem‘i gelirse de lisânımızda nâdir olarak kullanılır.] 2. Bir davayı ispata yarayan şey, senet, burhan: bu davaya bir delil getirmeli; bunu ispat için deliliniz var mıdır? davasını delâil-i kaviyye ile, edille-i muknia ile ispat etti. îrâd-ı edille = deliller getirme. 3. Nişân, alâmet: bu söz akıl ve zekâvetine delildir.

i. [lugat-ı Arabiyye-i ânifenin aynı olup, zebân-zedi: deli] Eski asâkir-i Osmâniye’de bir sınıf hafif süvâri askeri ki başlıca vazifeleri orduya kılavuzluk etmek idi.

s. 1. (pl. ادلا) A roadguide, a pilot. 2. (pl. دلائل, ادلە) An indication, evidence, token, proof.