iz. ar. 1. Öteye itme, kakma, cezb ve celbin zıddı: ecrâm-ı semâviyyeyi yerli yerinde tutan cezb ve def kâidesidir. 2. Savma, men, savuşturma: bu ilaç sıtmayı def eder; öyle muzır bir adamı her yerden def ederler. lâzım binâsıyla “olmak” fiiliyle de kullanılır: hele buradan def olup gitti; hamdolsun baş ağrısı def oldu: defol = yıkıl, eksik ol! 3. Verme, i‘tâ, sarf, harc. [bu mana ile lisânımızda masdarı pek müsta‘mel olmayıp, ism-i mefûlu “medfûât” kullanılır.] 4. Ortadan kaldırma, imhâ etme, bertarâf etme: ihtiyâcâtı def etmek: gâileyi def etti. 5. Hk. müddeâ-aleyh tarafından müddeînin davasını def edecek bir dava ikâmesi.