iz. ar. cm. hanâdık. [tr. zebân-zedi: hendek.] Şehir ve kalenin veya tarla vesâirenin etrafına geçmeye mâni olmak üzere kazılan çukur: hendek kazmak, çekmek, hendekle ihâta etmek.

اَلْخَنْدَقُ [el-handak] (جَعْفَرٌ [ca’fer] vezninde) Hisâr-ı şehrin dâ’iren-mâ-dâr etrâfında kazılmış çukura denir, kende-i Fârisî mu’arrebidir ki mahfûr ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَعَ فِي الْخَنْدَقِ وَهُوَ حَفِيرٌ حَوْلَ أَسْوَارِ الْمُدُنِ Ve Curcân şehrinde bir mahalle adıdır; şüyûh-ı 'ulemâdan Kâmil b. İbrâhîm el-handekî oradandır. Ve bâb-ı kâhire-i Mısr’a karîb bir karye adıdır; a’lâmdan Mûsâ b. 'Abdurrahmân el-handekî oradandır. Ve bir hufre ismidir ki Şâbûr nâm şâh-ı 'Acem berriyye-i Kûfe’de hafr ettirmişti. Ve handak b. İyâd ed-Dubeyrî bir râciz ismidir.

vulg. handek (from P. كندە kende) s. (pl . خنادق) 1. A moat, ditch, a military trench; especially, the trench dug by Muhammed for the defence of Medina. 2. Any trench, ditch, or gutter.