اَلْخَنِثُ [el-hanis] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Şol kimseye denir ki zâtında vücûdu mülâyim ve salkı ve sölpük olmakla yürürken kırılıp bükülür ola; yukâlu: هُوَ خَنِثٌ وَهُوَ مَنْ فِيهِ انْخِنَاثٌ أَيْ تَكَسُّرٌ وَتَثَنٍّ Ümmehât-ı sâ’irede مَا فِيهِ 'unvânıyla mersûm olmakla mutlakan vasf-ı mezkûr üzere olan nesne demek olur.

خُنَثُ [hunes] (زُفَرُ [zufer] vezninde) Bu dahi ma’dûldur, o edâda olan müzekkere nidâ olunur. Ve bunlar nakâ’is-i ta’bîrâttandır; yukâlu: لِلْمَرْأَةِ يَا خَنَاثِ وِلِلْمُذَكَّرِ يَا خُنَثُ

اَلْخُنْسُ [el-huns] (hâ’nın fethi ve nûn’un sükûnuyla) ve اَلْخُنُوسُ [el-hunûs] (جُلُوسٌ [culûs] vezninde) Gerilenmek ma’nâsınadır; yukâlu: خَنَسَ عَنْهُ خَنْسًا وَخُنُوسًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا تَأَخَّرَ Ve geriletmek ma’nâsına müte’addî olur; yukâlu: خَنَسَ زَيْدًا إِذَا أَخَّرَهُ Ve baş parmağı yummak ma’nâsınadır; yukâlu: أَشَارَ بِأَرْبَعٍ وَخَنَسَ إِبْهَامَهُ إِذَا قَبَضَهَا Ve belirsiz ve nâ-bedîd kılmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَنَسَ بِفُلاَنٍ إِذَا غَابَ بِهِ

خُنْثُ [huns] (hâ’nın zammı ve nûn’un sükûnuyla) Bir hatun adıdır. Ve bu, 'alemiyyet ve te’nîsle gayr-i munsarıftır.

اَلْخَنْثُ [el-hans] (hâ’nın fethiyle ve nûn’un kesriyle) Sölpük ve yumuşak olan nesne. Ve fi’l-meseli: “أَخْنَثُ مِنْ دَلَالٍ” Ve دَلَالٌ [delâl] dâl’ın fethiyle nâza derler ki “nâz” muhâlefet şeklinde olup mutâva’at etmektir.

اَلْخُنْثُ [el-huns] (hâ’nın zammıyla) İsmdir, إِنْخِنَاسٌ [inhinâs] ma’nâsına. Ve خُنْثُ [huns] Kezâlik bir 'avretin ismidir; lâ-yansarıftır.