اَلْهُلَّاكُ [el-hullâk] (زُوَّارٌ [zuvvâr] vezninde) Şol cerrâr ve sâ’il-meşreb tâ’ifeye denir ki nâsı cerr ve su’âl ederek devr eder olalar. Ve şol oba oba cerr ve isti’tâ eylemek 'âdetleri olan cerrâr tâ’ifesine denir ki yollarından azıp güm-râh olmuş olalar. Ve onlara مُهْتَلِكُونَ [muhtelikûn] dahi derler; yukâlu: قَوْمٌ هُلَّاكٌ أَيِ الَّذِينَ يَنْتَابُونَ النَّاسَ ابْتِغَاءَ مَعْرُوفِهِمْ وَيُقَالُ هُمْ هُلَّاكٌ وَمُهْتَلِكُونَ أَيِ الْمُنْتَجِعُونَ الَّذِينَ ضَلُّوا الطَّرِيقَ

اَلْهُلْكُ [el-hulk] (hâ’nın zammıyla) ve اَلْهَلَاكُ [el-helâk] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) ve اَلتُّهْلُوكُ [et-tuhlûk] (tâ’nın zammıyla) ve اَلْهُلُوكُ [el-hulûk] (سُلُوكٌ [sulûk] vezninde) ve اَلْمَهْلَكَةُ [el-mehleket] (مَقْعَدَةٌ [mak’adet] vezninde) ve اَلتَّهْلُكَةُ [et-tehluket] (tâ’nın fethi ve lâm’ın harekât-ı selâsıyla) Ölmek ma’nâsınadır; yukâlu: هَلَكَ الرَّجُلُ وَهَلِكَ هَلْكًا وَهَلَاكًا وَتُهْلُوكًا وَهُلُوكًا وَمَهْلَكَةً وَتَهْلُكَةً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالثَّالِثِ وَالرَّابِعِ إِذَا مَاتَ

(a. i. c. : ahlâk) : huy, tabîat.

iz. ar. cm. ahlâk. Hulkî olan huy, tabiat, sirişt: خلق حسن hulk-i hasen = güzel huy. ≡ cm. 1. Her insanın muttasıf olduğu iyi veya kötü huylar; اخلاق حميده ahlâk-ı hamîde = memdûh huylar; اخلاق ذميمه ahlâk-ı zemîme = mezmûm huylar. 2. Felsefenin ahlâktan bahseden kısmı ve huy ve tabiata müteallik olan ahvâl-i beşeriyye: ahlâk dersi; ahlâk kitapları. 3. İyi huylar, insanı manen ve hakîkaten tezyîn eden fezâil: talebede her şeyden evvel ahlâk aranmalıdır; vahşîlerde ahlâk aramamalı.

(a. i.) : huy, tabîat. (bkz. : hulk).

(a. i.) : boğaz balgamı.

(a. i. halka’nın c.) : halkalar, (bkz. : halakat).

(a. i.) : Paçavra, yıpranmış eski sey.

(a. i) : 1) yaratma, yaratılma.

iz. ar. 1. Yaratma, yaratış: Cenâb-ı Hakk kâinâtı halk buyurdu. 2. İcat, ihtira‘, iftirâ, kurma: böyle sözler halk etmeye muktedirdir. 3. İnsanlar, cemiyyet-i beşeriyye, umûm: halk rahatsız değildir, halka iyilik etmek; halk işitti. 4. Cemaat, gürûh, kalabalık: birçok halk toplanmıştı.