(a. i. c. : ahlâb) : anat. 1) tırnak. 2) ciğer; ciğerin perdesi. 3) bot. turp. 4) asma yaprağı. 5) s. zampara [genç].

اَلْخِلْبُ [el-hilb] (hâ’nın kesri ve lâm’ın sükûnuyla) Tırnağa denir, ظُفُرٌ [zufur] ma’nâsına. Ve şol küçük ve incecik etçeğize denir ki eyegü kemiklerini birbirine vasl edip yapıştırmıştır; ‘alâ-kavlin ciğere denir, كَبِدٌ [kebid] ma’nâsına. Yâhûd ciğerin ziyâdesine denir ki ciğerden başkaca ve yanında olur, ciğer-kûşe dedikleridir. Yâhûd ciğerin perdesine denir, حِجَابُ كَبِدٍ [hicâbu kebid] ma’nâsına. Yâhûd şol beyâz ve yufka zara denir ki ciğere yapışık olur. Ve خِلْبٌ [hilb] Sebzevâttan turp dedikleri sebzeye denir, فُجْلٌ [fucl] ma’nâsına. Ba’zı nüshada hâ-yı mühmele ile فَحْلٌ[fahl] mersûm olmakla erkek ve aygır hayvân demek olur. Munâvî Şerhi’nde bunu tercîh eder. Ve خِلْبٌ [hilb] Asma yaprağına denir. Ve şol zen-pâre çelebiye denir ki sohbet ve fücûr için kendi nisvânı ve nisvân kendisini severler ola; yukâlu: هُوَ خِلْبُ نِسَاءٍ اِذَا كَانَ يُحِبُّهُنَّ لِلْحَدِيثِ وَالْفُجُورِ وَيُحْبِبْنَهُ Cem’i أَخْلاَبٌ [ahlâb] gelir ve خُلَبَاءُ [hulebâ’] gelir كُرَمَاءُ [kuremâ’] vezninde; ve yukâlu: هُمْ أَخْلاَبُ نِسَاءٍ وَخُلَبَاءُ نِسَاءٍ

vn. 1. A seizing or tearing with claws. 2. A despoiling one of his reason.

s. (pl. اخلاب) 1. A finger or toe-nail; a claw; a talon. 2. A friend; especially (pl. also خلبا), a gallant.

اَلْخَلْبُ [el-halb] (hâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Ot biçmek; yukâlu: خَلَبْتُ النَّبَاتَ أَخْلُبُهُ خَلْبًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا قَطَعْتَهُ

اَلْخِلْبُ [el-hilb] (hâ’nın kesri ve lâm’ın sükûnuyla) Şol perdedir ki kalble sevâd-ı batn beyninde olur, perde-i dil ma’nâsına. Ve خِلْبٌ [hilb] diye şol kimseye derler ki nisâ tâ’ifesi ona mahabbet eder ola; yukâlu: إِنَّهُ لَخِلْبُ نِسَاءٍ

اَلْخُلُبُ [el-hulub] (hâ’nın ve lâm’ın zammıyla) Şol kara balçıktır ki suyun dibinde olur. Ve lîf dedikleri nesne ki ondan ip bükerler; وَيَجُوزُ الْخُلْبُ بِالتَّسْكِينِ ve yukâlu: لَقِيتُهُ خُلُبَةً وَخُلْبَةٌ بِالتَّحْرِيكِ وَالتَّسْكِينِ