(a. i.) : 1) bir veya bir çok kimselere ağızdan veya yazı ile söyleme. 2) Kur’ân. (bkz. : Fürkân, Hüdâ, Kitâb, Mushaf, Necm, Nur, Zikr).

(a. i.) : (bkz. : hizâb).

iz. ar. 1. Birine söz söyleme, sözü bir adama söyleme, tevcîh-i kelâm: bana hitap ederek söyledi, size hitap edilmeyen sözü niçin üstünüze alıyorsunuz? 2. Bir cemaate tevcîh-i kelâmla söylenilen nutuk. 3. (sarfda) fiil ve zamîrde gâib ve mütekellimin gayri olan ikinci şahıs isti‘mâli ki sözü dinleyenden ibârettir.

اَلْحِطَابُ [el-hitâb] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Asma çubuğu suyu akacak yerine kadar ki göz ta’bîr olunur, budanmak ma’nâsınadır. Ve bu 'alâ-kavlin ism ve 'alâ-re’yin masdardır. Lâkin Esâs’tan münfehim olan bu ma’nâda masdar, حَطْبٌ [hatb]dır ضَرْبٌ [darb] vezninde. Ve حِطَابٌ [hitâb] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) ve حَطَبٌ [hatab] (طَلَبٌ [taleb] vezninde) Zikr olunan göze kadar budanacak çubuğa ıtlâk olunur; yukâlu: حَطَبَ الْكَرْمَ حَطَبًا ve yukâlu: قَطَعَ حَطَبِكَرْمِهِ وَحِطَابَةً Pes mü’ellifin وَالْحِطَابُ أَنْ يُقْطَعَ الْكَرْمُ kavli اَلْكَرْمُ الْمَقْطُوعُ حَتَّى يَنْتَهِيَ إِلَى حَدِّ مَا جَرَى فِيهِ الْمَاءُ te’vîlinde olur, zîrâ أَنْ [en] harfi masdariyye olmakla يُقْطَعَ kelimesi masdar ve hasbe’l-makâm mebnî li’l-mef’ûl ile mü’evvel ve terkîb izâfetu’s-sifati ile’l-mevsûf bâbından olur.

s. 1. One clever in public address or in making proposals of mariage. 2. A proper name of men.

s. (pl. خطابات) An address, allocution; an apostrophe; especially, a passage of the Qur’an in that form.

v. n. An addressing one’s speech to another, a talking to or with; allocution; conversation.

s. pl. of خاطب, q. v.

اَلْمُخَاطَبَةُ [el-muhâtabet] ve اَلْخِطَابُ [el-hitâb] (mîm’in zammıyla ve tâ’nın fethiyle evvelde ve hâ’nın kesriyle sânîde) Bi-ma’nen vâhid, ya’nî bir hâzır kimseye söz söylemek.