خَرُّوبُ [harrûb] (كَمُّونٌ [kemmûn] vezninde) Bir mevzi’dir. Ve Nu’mân b. kuray’’ın feresi ismidir. Ve خَرُّوبٌ [harrûb] Bir şecer adıdır, خُرْنُوبٌ [hurnûb] dahi derler hâ’nın zammıyla ve kalîlen meftûh olur. Şecer-i mezbûr iki nev’dir, berrî ve Şâmî olur. Berrî kısmı dikenli olur, meyvesi tuffâha şebîh lâkin bî-ta’m olur. Ve Şâmî kısmının meyvesi hıyâr-şenbeye şebîh lâkin ondan 'arîz olur ve ondan rubb ve sevîk tertîb ederler. Bu şecer Türkîde keçi boynuzu dedikleridir. Lâkin müfredât sâhiblerinin beyânına göre bostânîsi ve yabanîsi olur. Bostânî iki kısmdır, birine hurnûb-ı Şâmî derler ki semeri bir karış mikdâr olur ve bir kısmının semeri bakla gılâfına şebîh olur. Ve yabanîsi dahi iki kısm olur, bir kısmının semeri asgar ve bî-ta’m olur, mü’ellifin dediği budur, lâkin tüffâha şebîh olur demesi nâ-mülâyimdir. Şârih der ki burada تُفَّاحٌ [tuffâh] lafzı نُفَّاخٌ [nuffâh] musahhafıdır ki nûn-ı mazmûme ve fâ-yı müşeddede iledir, lâkin ne olduğundan sükût eylemiştir.