اَلْخُرَّمُ [el-hurrem] (سُكَّرٌ [sukker] vezninde) Şecerin nebâtına denir ki murâd ağacın dalları ve budakları ve yapraklarıdır ki tâb u tarâvetli ola.Ve keder ve zahmetsiz hoş ve mülâyim dirliğe denir. ‘Alâ-kavlin خُرَّمٌ [hurrem] lafzı mu’arrebdir, ya’nî Fârisîden mu’arrebdir, lâkin Fârisîde mesrûr ve şâdân ma’nâsıyla mübeyyen olmakla zâhiren ma’nâ-yı mezbûr mecâz olur. Ve خُرَّمٌ [hurrem] hâfız huseyn b. İdrîs’in pederinin lakabıdır. Ve خُرَّمَةٌ [hurremet] lafzından cem’ olur ki böğrülceye şebîh bir nebât ismidir, levni benefsecî ve be-gâyet hoş-bû ve hoş-manzar olur. İstishâbı bâ’is-i muhabbet ve çiçeğinden tertîb olunan yağla iddihân zikr olunan muhabbet husûsunda nâfi’ ve 'adâveti dâfi’dir. Bu nebâtı müfredâtta erguvânî şebboy ile beyân ederler. Ve ba’zı müfredâtta Türkîde anasına dil döndüren ta’bîr ederler, bi-'aynihi fasulye kabı gibi, çiçekleri uzun uzun ve rengi gökçül mor olur, ucunda hurde bir sarıca tel gibi nesnesi olmakla onu lisân 'add edip gûyâ ki lisânı ensesine çekilmiş olur diye mersûmdur. Ve خُرَّمَةُ [hurremet] Fâris diyârında bir karye adıdır; Bâbek el-hurremî dedikleri Mecûsî-yi meşhûr oradandır. Mesfûr, Mu’tasım Halîfe zamânında zuhûr ve Mazdekiyye âyînini halka neşr eyledi, tenâsuh i’tikâdında olup ve nisvânda herkes müşterektir diye ibâhet-i nisâ ile katı vâfir fesâda bâ’is ve ekser-i bilâda müstevlî oldu. Ve hurremiyye dedikleri tâ’ife bunun kavmidir.

vn. 1. A cutting, cutting off or through. 2. A mutilating in the nose, lip, or ear. 3. A spoiling a seam by bursting two or more awl-holes into one. 4. A torrent’s cutting a trench for itself in the ground. 5. An eliding the initial consonant and vowel of either of the prosodial feet fa’ulun and mefa’ilun, so making the first 'ulun (عولن) represented by fa’lun (فعلن), and the second fa’ilun (فاعیلن) represented by mef’ulun (مفعولن).

Delik. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; metinde boşluk, boşluk, metin vb.de fasıla.

اَلْخَرْمُ [el-harm] (hâ’nın fethi ve râ’nın sükûnuyla) Bir nesnenin dikişini ve nigendesini söküp ayırmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَرَمَ الْخَرَزَةَ خَرْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا فَصَمَهَا Ve bir adamın burnunun direğini yarmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَرَمَ فُلَانًا إِذَا شَقَّ وَتَرَةَ أَنْفِهِ Ve خَرْمٌ [harm] Dağın burnuna denir ki sivri çıkan ucundan 'ibârettir. Ve خَرْمٌ [harm] 'Arûziyyûn ıstılâhında fe’ûlun cüz’ünden fâ’nın yâhûd mefâ’îlun cüz’ünden mîm’in iskâtından 'ibârettir, pes fe’ûlun, 'ûlun kalmakla fa’lun cüz’üne nakl olunur ve mefâ’îlun, fâ’îlun kalmakla mef’ûlun cüz’üne nakl olunur. Ve خَرْمٌ [harm] 'illeti 'ârız olan beyte مَخْرُومٌ [mahrûm] ve أَخْرَمُ [ahrem] dediler. Ve خَرْمٌ [harm] kelimesinin cem’i خُرُومٌ [hurûm]dur, burada وَالْمِيمُ مِنْ مُفَاعَلَتُنْ nüshaları galattır.

Dağın zirvesi.

Delmek, delik açmak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; içine işlemek, delip geçmek.

(f. s.) : 1) güleryüzlü, gönül açan; taze. 2) g. s. bir yazı sitili.

(a. i.) : ed. "mefâilün"den meyi atarak “fâilün” kelimesini “mef’ûlün” e çevirme, (bkz. : ahrem).

Delik açmak, delmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; çok delik açmak, delik deşik etmek, deldirmek, içine işlemek, delip geçmek, çatlatmak, zımba ile delmek, kalbura çevirmek.

sıf. fa. 1. Sevinçli, mesrûr. 2. Müferrâh, dil-güşâ.