sıf. ar. [خجالت hacâlet’den sıfm.] Utanmış, mahcûb, şermende. [“جيل hacîl” dememeli.]

اَلْهَاجِلُ [el-hâcil] Uykucu adama denir; yukâlu: رَجُلٌ هَاجِلٌ أَيْ نَائِمٌ Ve kesîrü’s-sefer adama denir; yukâlu: رَجُلٌ هَاجِلٌ أَيْ كَثِيرُ السَّفَرِ

vn. A being or becoming confused with shame.

اَلْخَجَلُ [el-hacel] (fethateynle) Utandığından mütehayyir ve medhûş olmak; yukâlu: خَجِلَ خَجَلًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve خَجَلٌ [hacel Ganîliğine sığınmayıp yaramazlık etmeğe dahi derler. Ve fi’l-hadîsi: “إِذَا شَبِعْتُنَّ خَجِلْتُنَّ” أَيْ أَشِرْتُنَّ وَبَطِرْتُنَّ Ve أَشَرٌ [eşer] ve بَطَرٌ [batar] harûn ve güre olmağa derler.

اَلْخَجِلُ [el-hacil] (hâ’nın fethi ve cîm’in kesriyle) Utanıcı kimse; yukâlu: رَجُلٌ خَجِلٌ وَبِهِ خَجَلَةٌ أَيْ حَيَاءٌ Ve خَجِلٌ [hacil] Otu çok yere derler bir haysiyyetle ki otu birbirine sarılmış ola. Ve fî hadîsi Ebî Hureyre “أَنَّ رَجُلًا ضَلَّتْ لَهُ أَيْنُقٌ فَأَتَى عَلَى وَادٍ خَجِلٍ مُغِنٍّ مُعْشِبٍ فَوَجَدَ أَيْنُقَهُ فِيهِ” Ve أَيْنُقٌ [eynuk] yâ’nın takdîmiyle نَاقَةٌ [nâkat]ın cem’idir. Ve مُغِنٌّ [muginn] kezâlik otlu yer ma’nâsınadır, mîm’in zammı ve gayn-ı mu’cemenin kesri ve nûn’un teşdîdiyle.