(a. i.) : 1) murdarlık, pislik. 2) kötülük, fenalık, (bkz. : habaset).

iz. ar. Habâset, bkz. خباثت habâset.

اَلْحَبَشُ [el-habeş] (fethateynle) ve اَلْحَبَشَةُ [el-habeşet] (hâ’yla) ve اَلْأُحْبُشُ [el-uhbuş] (hemzenin ve bâ’nın zammıyla) Karalar tâ’ifesinden bir cins nâsın ismidir. Evvelkilerin cem’i حُبْشَانٌ [hubşân] gelir hâ’nın zammıyla ve sâlisin cem’i أَحَابِشُ [ehâbiş] gelir. Ve حَبَشٌ [habeş] Esmâdandır: Muhammed b. habeş ve pederleri ve huseyn b. Muhammed b. habeş muhaddislerdir. Ve حَبَشَةٌ [habeşet] Zikr olunan habeş tâ’ifesinin ülkelerine denir; yukâlu: جَاءَ حَبَشِيٌّ مِنَ الْحَبَشَةِ أَيْ مِنْ بِلاَدِ الْحُبْشَانِ ve حُبْشَانٌ [hubşân] Bir gûne çekirgeye denir ki siyâh nev’i olacaktır.

خُبَثُ [hubes] لُكَعُ [luka’] vezninde ki خَبِيثٌ [habîs]ten ma’dûldur, katmer habîs demektir. Ve bu nidâya mahsûstur; yukâlu li’z-zekeri: يَا خُبَثُ أَيْ يَا خَبِيثُ

s. 1. Dross, scoriae. 2. Alloy in gold or silver. 3. Filth, dirt; especially, any canonical impurity on the body, clothing, etc. 4. A condition of canonical uncleanness in water.

s. 1. Badness; wickedness; deceitfulness. 2. Adultery; fornication. 3. Impurity.

اَلْخَبَثُ [el-habes] (fethateynle) Şol pâs ma’nâsınadır ki âteşle izâle olunur.

خُبَثُ [hubes] (hâ’nın zammı ve bâ’nın fethiyle لُكَعُ [luka’] vezni üzere) خَبِيثٌ habîs] demektir, mahall-i nidâda isti’mâl olunur; yukâlu: يَا خُبَثُ كَمَا تَقُولُ يَا لُكَعُ Ve لُكَعُ [luka’] lâm’ın zammesiyle ve 'ayn-ı mühmele ile le’îm ma’nâsınadır.

اَلْخَبَاثَةُ [el-habâset] ve اَلْخُبْثُ [el-hubs] (hâ’nın zammı ve bâ’nın sükûnuyla) Bi-ma’nen: yukâlu: خَبُثَ الشَّيْءُ خَبَاثَةً وَخَبُثَ الرَّجُلُ خُبْثًا مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ [فَهُوَ خَبِيثٌ] أَيْ خَبٌّ رَدِيءٌ