(a. i.) : 1) mühür, üstü mühürlü yüzük.

(a. s. hatm’den.) : 1) hitâma erdiren, bitiren. 2) mühürliyen, mühürleyici. [“hâtem” olarak da kullanılır],

iz. ar. cm. havâtim. 1. Mühür, imzâ yerine mektubun sonuna basılmak üzere sâhibinin ismi mahkûk damga, ki ekseriya bir halkaya merbût olup yüzük gibi parmağa geçirilir: vaz‘-ı hâtem = vaz‘-ı mühür. 2. Yüzük: elmas hâtem. 3. Mühür gibi bir şeyin en sonunda bulunan, en sonraki: خاتم الانبيا Hâtemü’lEnbiyâ = peygamberânın ahîri olan Fahr-i Kâinât (s.a.v.) efendimiz.

sıf. ar. s: hâtime. [ختم hatm’den if.] 1. Mühürleyen, mühür basan, n. 2. Bitiren, hatmeden: hâtim-i Kur’ân.

(pl. خواتم) 1. As خاتام, q. v. 2. The hymen in girls.

s. Inlaid mosaic-work of ivory, ebony, metals, etc.

اَلْخَاتِمُ [el-hâtim] (tâ’nın fethi ve kesriyle) Yüzük ki zînet için parmağa takarlar.