اَلْخَيْلُ [el-hayl] ve اَلْخَيْلَةُ [el-haylet] (hâ’ların fethi ve kesri ve yâ’ların sükûnuyla) ve اَلْخَالُ [el-hâl] (حَالٌ [hâl] vezninde ki aslı خَيَلٌ idi fethateynle) ve اَلْخَيَلَانُ [el-hayelân] (fetehâtla) ve اَلْمَخِيلَةُ [el-mehîlet] (mîm’in fethi ve hâ’nın kesriyle) ve اَلْمَخَالَةُ [el-mehâlet] (mîm’in fethiyle) ve اَلْخَيْلُولَةُ [el-haylûlet] (حَيْلُولَةٌ [haylûlet] vezninde) Sanmak ma’nâsınadır ki Fârisîde pindâşten mürâdifidir; yukâlu: خَالَ الشَّيْءَ يَخَالُ خَيْلًا وَخَيْلَةً وَخَالًا وَخَيَلَانًا وَمَخِيلَةً وَمَخَالَةً وَخَيْلُولَةً إِذَا ظَنَّهُ Ve bu, ef’âl-i kulûbdandır. Mütekellim-i müstakbelinde إِخَالُ denir hemzenin kesriyle ve lügat-ı rediyyede meftûh olur. Şârihin beyânına göre kesri lügat-ı tâ’iyye’dir, giderek elsinede kesîrü’l-isti’mâl olmakla fasîh menzilinde oldu. Ve bu gayr-i kıyâs üzeredir.