اَلْخَذْءُ [el-haz’] (hâ’nın fethi ve zâl-ı mu’cemenin sükûnuyla) ve اَلْخُذُوءُ [el-huzû’] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) ve اَلْخَذَأُ [el-haze’] (fethateynle) Bir kimseye ser-fürû eyleyip râm ve münkâd olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَذَأَ لَهُ وَخَذِئَ لَهُ خَذْءًا وَخُذُوءًا وَخَذَءًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَالرَّابِعِ إِذَا انْخَضَعَ وَانْقَادَ لَهُ Ve خَذَأٌ [haze’] (fethateynle) Za’f-ı nefs ma’nâsınadır ki bî-zehre ve bî-sebât kalb olmakla bir 'ârızadan çabuk müte’essir olup havf u endîşe eylemeyi mûcib hâletten 'ibârettir; yukâlu: بِهِ خَذَأٌ أَيْ ضَعْفُ نَفْسٍ