اَلْجَنَابَةُ [el-cenâbet] (cîm’in fethiyle) ve اَلْجَنْبَةُ [el-cenbet] (تَمْرَةٌ [temret] vezninde ve fetehâtla lügattir) Yanda olan nesneye denir; ve minhu: جَنَابَتَا اْلأَنْفِ وَجَنْبَتَاهُ وَيُحَرَّكُ أَيْ جَنْبَاهُ Ya’nî burnu iki taraflı ihâta eden kanatlarıdır.

اَلْجَنْبَةُ [el-cenbet] (تَمْرَةٌ [temret] vezninde) ve اَلْجِنَابَةُ [el-cinâbet] (كِتَابَةٌ [kitâbet] vezninde) İsmlerdir, garîbliğe ve bîgâneliğe denir. Ve جَنْبَةٌ [cenbet] Nâstan çekilip 'uzlet eylemeğe denir; yukâlu: رَجُلٌ ذُو جَنْبَةٍ أَيِ اعْتِزَالٍ مِنَ النَّاسِ Ve nâhiye ma’nâsınadır. Ve devenin eyegü derisine denir ki ondan 'ulbe düzülür, içine süt sağılır. Ve şol hurde ağaçlara denir ki yaz mevsiminde tâzelenip yapraklanır; 'alâ-kavlin sebze ile şecer beyninde berzah olan nebâta denir. Ve جَنْبَةٌ [Cenbet] Esâmî-i ricâldendir. Cenbe b. târik zamân-ı hilâfet-i Sıddîk-i Ekber’de iddi’â-yı nübüvvet eden Secâh nâm 'avretin mü’ezzini ismidir. Ve 'Abdullâh b. Cenbe, imâm-ı nahv olan Muberred’in üstadıdır.