iz. ar. 1. Çekme, kendine doğru götürme, cezb: herkesin muhabbetini celbetti; celb-i kulûb. 2. Getirtme, yazıp göndertme: Bağdat’tan bir tay celb ettim. istediğimiz kitapları Dersaadet’ten posta ile celb edebilirsiniz. 3. Davet, ihzar: kendisini mahkemeden celb ettiler: müteahhidlerin meclise celbi iktizâ eder. 4. hk. Maznûnun veya şâhitlerin mahkemeye veya davet veya ihzârı için yazılan müzekkere ve pusula, davet-nâme, kendisine celb yazıldı. Bir celb geldi.

i. [lugat-ı ânife-i Arabîden me’hûz] Kesilecek hayvanât ve ale’l-husûs koyun sürüsü celb ile kasaplara satan tâcir. [lisân-ı avâmda celebci denilip ve sevk edici manası düşünülürse belki bu daha doğrudur. ─ vaktiyle sürü ile esir sevk ve esircilere fürûht eden eşref-i mahlûkat tüccarına bu nâm verilirdi.]

Bağırmak, gürültü çıkarmak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; haykırmak.

Çekilmek.

İthalat, reklamla rağbet çekme, ticaret için alınan, elde etme, getirme, mahkeme huzuruna çıkarma, edinme, sebep olma.

ل götürmek, elde etmek, sebep olmak, haketmek, getirmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; [kendine] çekmek, (bşi, belayı على b-nin) başına getirmek, (جُلُوب) [yara] iyileşmek, çekmek, almak, ele geçirmek, tedarik etmek, yakalamak, hazırlamak, hasıl etmek, partiye vb.katılmasına neden olmak, kendine çekmek, sevketmek, icbar etmek, mecbur tutmak, yaptırmak, yara iyileşmek.

(a. i.) : 1) sığır, daha çok koyun getirterek kasaplara satan büyük tüccar, [kelimenin aslı : “koyun, keçi, sığır” mânâsına gelir]. 2) tar. İstanbul sarayında ilk işe başlamış acemi.

(a. i.) : 1) çekme, çekiş; kendine çekme. 2) yazı ile çağırma.

(f. i.) : 1) orospu, fahişe. 2) çan.

Ağaç gövdesinin orta kısmından yapılan kereste.