(a. i.) : nasır.

iz. ar. tıb. Nasır.

اَلسَّفَنُ [es-sefen] (fethateynle) Pek sert deriye denir, keler derisi gibi. Ve nesne yonup yumuşatacak taşa yâhûd mutlakan nesne yonacak âlete denir, keser gibi. Ve şol törpü gibi sert balık yâ keler ve timsâh derisine denir ki okları yonduktan sonra onu sürüp nâ-hemvârlarını ve yonuk eserlerini giderip düz ve musaykal ederler.

اَلشَّفْنُ [eş-şefn] (şîn’in fethi ve fâ’nın sükûnuyla) 'Âkıl ve zîrek ve ehl-i fetânet adama denir; yukâlu: هُوَ شَفْنٌ أَيْ كَيِّسٌ عَاقِلٌ Ve bir adamın mîrâsını gözeten ya’nî vefâtıyla mîrâsına muntazır olan adama denir; yukâlu: هُوَ شَفْنٌ لَهُ أَيْ رَقِيبُ مِيرَاثِهِ Ve intizâr ma’nâsınadır.

aşağıbak.

اَلثَّفَنُ [es-sefen] (fethateynle) El 'amelden nasır bağlayıp berk olmak; yukâlu: ثَفِنَتْ يَدُهُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا غَلُظَتْ

اَلثَّفْنُ [es-sefn] (sâ’nın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Deve bir nesneyi diziyle vurmak yâhûd döşü altına almak; yukâlu: ثَفَنَتْهُ النَّاقَةُ تَثْفِنُهُ ثَفْنًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا ضَرَبَتْهُ بِثَفِنَاتِهَا

اَلثُّفُنُ [es-sufun] (zammeteynle) Dağarcığın ve sofranın etrâfı ki çepçevre dikilmiştir.