اَلثَّفْنُ [es-sefn] (sâ’nın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Deve bir nesneyi diziyle vurmak yâhûd döşü altına almak; yukâlu: ثَفَنَتْهُ النَّاقَةُ تَثْفِنُهُ ثَفْنًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا ضَرَبَتْهُ بِثَفِنَاتِهَا

اَلثُّفُنُ [es-sufun] (zammeteynle) Dağarcığın ve sofranın etrâfı ki çepçevre dikilmiştir.

اَلشَّفْنُ [eş-şefn] (şîn’in fethi ve fâ’nın sükûnuyla) 'Âkıl ve zîrek ve ehl-i fetânet adama denir; yukâlu: هُوَ شَفْنٌ أَيْ كَيِّسٌ عَاقِلٌ Ve bir adamın mîrâsını gözeten ya’nî vefâtıyla mîrâsına muntazır olan adama denir; yukâlu: هُوَ شَفْنٌ لَهُ أَيْ رَقِيبُ مِيرَاثِهِ Ve intizâr ma’nâsınadır.

اَلثَّفَنُ [es-sefen] (fethateynle) El 'amelden nasır bağlayıp berk olmak; yukâlu: ثَفِنَتْ يَدُهُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا غَلُظَتْ

اَلشُّفُونُ [eş-şufûn] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Bir adama göz kuyruğuyla bakmak, 'alâ-kavlin i’râz vechiyle bakmak yâhûd gözünü kaldırıp müte’accib gibi bakmak yâhûd hoşlanmayıp kerâhet nazarıyla bakmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَفَنَهُ وَشَفِنَهُ شُفُونًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالرَّابِعِ إِذَا نَظَرَ إِلَيْهِ بِمُؤْخِرِ عَيْنَيْهِ أَوْ نَظَرَ فِي إِعْرَاضٍ أَوْ رَفَعَ طَرْفَهُ نَاظِرًا إِلَيْهِ كَالْمُتَعَجِّبِ أَوِ الْكَارِهِ

iz. ar. tıb. Nasır.

Nasır, sertleşmiş deri, ayak parmaklarındaki nasır.

(a. i.) : nasır.

Nasırlaşmış, sertleşmiş.

aşağıbak.