(a. i. mecd’den. c. : temcîdât) : 1) ululama, ağırlama. 2) sabah namazı vaktinden evvel minarelerde belli makamlarda söylenen Arapça niyaz ilâhisi [ilkönce Hz. Bilâl-i Habeşî tarafından söylenmiştir]

iz. ar. [مجد mecd’den ms. tef‘îl] 1. Ululama, ağırlama, mecd ve azametini itiraf ve i‘lâ etme; ta‘zîm ve terkîm: nâm-ı akdes-i Cenâb-ı Nebevî’yi temcîd etmek. 2. [masdariyyet manasından âri olarak] Ta‘zîm yolunda sabah ezanından sonra minarelerde okunan duâ: temcîd okumak.

اَلْإِمْجَادُ [el-imcâd] (hemzenin kesriyle) ve اَلتَّمْجِيدُ [et-temcîd] (تَفْعِيلٌ [tef’îl] vezninde) Bir kimse hakkında ta’zîm ve senâ eylemek ma’nâsınadır ki ululamak ta’bîr olunur; yukâlu: أَمْجَدَهُ وَمَجَّدَهُ إِمْجَادًا وَتَمْجِيدًا إِذَا عَظَّمَهُ وَأَثْنَى عَلَيْهِ Ve 'atiyye-i kesîre vermek ma’nâsınadır; yukâlu: أَمْجَدَ فُلاَنٌ اَلْعَطَاءَ وَمَجَّدَهُ إِذَا كَثَّرَهُ Ve إِمْجَادٌ [imcâd] Deve kısmı çayırı çok mer’âya uğramak, 'alâ-kavlin tâze çayırdan doymağa karîb otlamak ma’nâsınadır; yukâlu: أَمْجَدَتِ الْإِبِلُ إِذَا وَقَعَتْ فِي مَرْعًى كَثِيرٍ أَوْ نَالَتْ مِنَ الْخَلَى قَرِيبًا مِنَ الشِّبَعِ Ve إِمْجَادٌ [imcâd] ve تَمْجِيدٌ [temcîd] Deveyi doyurmak, 'alâ-kavlin karnı dolusu yâhûd karnının nısfı dolusu 'alef vermek ma’nâsınadır ki yarı doyurmak ta’bîr olunur; yukâlu: أَمْجَدَ الْإِبِلَ وَمَجَّدَهَا إِذَا أَشْبَعَهَا أَوْ عَلَفَهَا مِلْءَ بَطْنِهَا أَوْ نِصْفَ بَطْنِهَا

vn. 1. A giving glory to God as the Majestic One (المجید). Hence, 2. s. A canticle sung from the minarets at night about an hour after the last service of worship, during the months of Rejeb, Shaban and Ramazan; it consists of an ascription of praise and an expression of amazement that any loving servant of God can sleep while God is awake and keeping watch.