(a. i. fer’den. c. : teferruat) : 1) dallanma, dal budak salıverme. 2) bir çok kısımlara ayrılma. 3) bir kökten çıkıp ayrılma.

iz. ar. cm. teferru‘ât [فرع fer‘’den ms. tefa‘ul] 1. Dallanma, dal ve budak peydâ etme. 2. Birçok fürû‘ ve aksâma ayrılma, dallanma, teşa‘ub: selçukîler hânedânı birkaç devlete teferru‘ etmiş idi. 3. Bir fer‘ halinde olarak bir asıldan ayrılma: konya demiryolu hattı anadolu hatt-ı kebîrinden teferru‘ ediyor. ≡ cm. Bir asıldan ayrılan küçük şube ve fer‘ler, asıl ve esasa az medhâli olan tafsîlât, ikinci derecede ehemmiyeti olan ahvâl: asıl meseleye bakalım da teferru‘âtla uğraşmayalım.

اَلتَّفَرُّعُ [et-teferru’] (تَفَعُّلٌ [tefa’’ul] vezninde) Asl mes’eleden ahkâm-ı 'adîde müteşa’’ib olmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَرَّعَ الْفَقِيهُ مِنْ هَذَا الْأَصْلِ مَسَائِلَ فَتَفَرَّعَتْ Ve bir kimse halkın üzerine havâle olmak ma’nâsınadır; yukâlu: تَفَرَّعَ فُلاَنٌ اَلْقَوْمَ إِذَا رَكِبَهُمْ وَعَلاَهُمْ Ve bir kavmin seyyide-i nisvânını tezevvüc eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: تَفَرَّعَ فُلاَنٌ اَلْقَوْمَ إِذَا تَزَوَّجَ سَيِّدَةِ نِسَائِهِمْ Ve ağacın şâhları firâvân olmak ma’nâsınadır; yukâlu: تَفَرَّعَتِ الْأَغْصَانُ إِذَا كَثُرَتْ

vn. A ramifying, a separating into branches or lesser subdivisions; ramification.

اَلتَّفَرُّعُ [et-teferru’] (fethateynle ve râ’nın zammı ve teşdîdiyle) Ağacın budağı çok olmak; yukâlu: تَفَرَّعَتْ أَغْصَانُ الشَّجَرَةِ إِذَا كَثُرَتْ Ve تَفَرُّعٌ [teferru’] Bir kavmin nisâsının seyyidesini tezevvüc etmeğe dahi derler; tekûlu: تَفَرَّعَتْ بَنِي فُلَانٍ إِذَا تَزَوَّجَتْ سَيِّدَةُ نِسَائِهِمْ