(a. i. asab’dan) : 1) birine tarafdarlık etme. 2) kendi dînini çok üstün tutarak başka dinden olanlara düşman olma, fr. vanatisme.

iz. ar. [عصب asab’dan ms. tefa‘ul] 1. Birine taraftarlık ve gayretkeşlik etme. n. 2. Kendi dîn ve milliyetini son derecede iltizâmla diğer bir dîn ve milliyette bulunanlara buğz ve kin ve husûmet gösterme: taassub temeddün ve terakkîye manidir; diyânet ne kadar memdûh ise taassub da o kadar mezmûmdur. [bu kelime arabîde başlıca birinci mana ile ve asabiyyet-i milliye manasıyla müstamel olduğundan, memdûh; ve lisânımızda ise en ziyâde ikinci mana ile yani avrupalıların fanatisme tabir ettikleri meâl ile kullanıldığından mezmûmdur.]

اَلتَّعَصُّبُ [et-ta’assub] (تَفَعُّلٌ [tefa’’ul] vezninde) Başa عِصَابَةٌ ['isâbet] bağlanmak ma’nâsınadır; yukâlu: تَعَصَّبَ الرَّجُلُ إِذَا شَدَّ الْعِصَابَةَ Ve 'asabiyyet icrâ kılmak ma’nâsınadır ki kavm ve akribâsına yâhûd bir mazlûm ve sitem-dîdeye yâr ve yâverlik kaydında olmaktan 'ibârettir; yukâlu: تَعَصَّبَ الرَّجُلُ إِذَا أَتَى بِالْعَصَبِيَّةِ Ve bir şey’e kanâ’at ve iktifâ edip ona râzî ve hoşnûd olmak ma’nâsınadır; yukâlu: تَعَصَّبَ بِالشَّيْءِ إِذَا تَقَنَّعَ بِهِ وَرَضِيَ بِهِ

اَلتَّعَصُّبُ [et-ta’assub] (tâ’nın ve 'ayn’ın fethi ve sâd’ın zammı ve teşdîdiyle) عَصَبِيَّةٌ ['asabiyyet]ten me’hûzdur yardım etmek ma’nâsına. Ve تَعَصُّبٌ [ta’assub] عِصَابَةٌ ['isâbet] bağlamağa dahi derler.