اَلتُّسْعُ [et-tus’] (tâ’nın zammı ve sîn’in sükûnuyla) Dokuz cüzden bir cüze derler.

اَلتُّسَعُ [et-tusa’] (tâ’nın zammı ve sîn’in fethiyle صُرَدٌ [sured] vezni üzere) نُفَلٌ [nufel]den sonra gelen üç gecedir ki onların biri yedinci ve biri sekizinci ve biri dokuzuncu gecedir. Ve نُفَلٌ [nufel] nûn’un zammı ve fâ’nın fethiyle غُرَرٌ [gurer]den sonra gelen üç geceye derler. Ve غُرَرٌ [gurer] ayın evvel geceleridir, üç geceye varınca.

a. fem of تسعه Nine (feminine things).

اَلتِّسْعُ [et-tis’] (kezâlik kesri ile) Mü’ennesi. Ve تِسْعٌ [tis’] Kezâlik deve suvarma günlerinden bir gündür.

s. A ninth part, a ninth.

اَلتُّسَعُ [et-tusa’] (صُرَدٌ [surad] vezninde) Ayın yedinci ve sekizinci ve dokuzuncu gecesine denir. Şârihin beyânı üzere ayın ibtidâ ve ikinci ve üçüncü gecesine غُرَرٌ [gurer] ve dördüncü ve beşinci ve altıncısına نُفَلٌ [nufel] ve yedinci ve sekizinci ve dokuzuncusuna تُسَعٌ [tusa’] ıtlâk olunur.

اَلتِّسْعَةُ [et-tis’at] (tâ’nın kesriyle) Dokuz ‘adede denir. Kâ’ide üzere ‘aded müzekkerdir, mü’ennesinde تِسْعٌ denir; yukâlu: تِسْعَةُ رِجَالٍ ve تِسْعُ نِسْوَةٍ ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى تِسْعَ آيَاتٍ﴾ Mü’ellif işbu beytte o dokuz âyâtı cem’ eylemiştir: “عَصًا سَنَةٌ بَحْرٌ جَرَادٌ وَقُمَّلٌ || دَمٌ وَيَدٌ بَعْدَ الضَّفَادِعِ طُوفَانُ” Ve تِسْعٌ [tis’] Devenin susuz kalıp suvardıkları günden bir günün adıdır ki dokuzuncu gün suya götürmektir.

ad. ar. Dokuzda bir, dokuz cüzde bir cüz.

اَلتُّسْعُ [et-tus’] (tâ’nın zammıyla) ve اَلتَّسِيعُ [et-tesî’] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Küsûr-ı a’dâddandır ki dokuz cüz’den bir cüz’e denir, dokuzda bir ta’bîr olunur; yukâlu: أَخَذَ تُسْعَهُ وَتَسِيعَهُ أَيْ جُزْءًا مِنْ تِسْعَةٍ

اَلتَّسْعُ [et-tes’] (tâ’nın fethi ve sîn’in sükûnuyla) Bir nesnenin dokuzda birin almak yâhûd dokuzuncu olmak; yukâlu: تَسَعْتُ الْقَوْمَ أَتْسَعُهُمْ إِذَا أَخَذْتَ تُسْعَ أَمْوَالِهِمْ أَوْ كُنْتَ لَهُمْ تَاسِعًا