(f. i.) : 1) hararet. 2) hek. sıtma, {bkz : humma1, urvâ’).

(a. i.) : 1) zarar, ziyan, kayıp. (bkz. : tebâb, hasar, helak). 2) “zarara uğrasın!” mânâsında beddua cümlesi.

i. fa. sıtma, hummâ. n.

iz. ar. bkz. تبرى teberrî.

اَلتَّبُّ [et-tebb] (tâ’nın fethi ve bâ’nın teşdîdiyle) ve اَلتَّبَبُ [et-tebeb] (فَرَحٌ [ferah] vezninde) ve اَلتَّبَابُ [et-tebâb] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) ve اَلتَّبِيبُ et-tebîb] (حَبِيبٌ [habîb] vezninde) Naks ve hasâr ve ziyân ma’nâsınadır. Mü’ellifin ıtlâkına göre bunlar masdarlardır, lâkin ümmehât-ı sâ’irenin beyânına göre تَبٌّ [tebb] kelimesi masdardır. Ve تَبَابٌ [tebâb] ve تَبِيبٌ tebîb] İsmlerdir, ziyân ve hasâr ma’nâsına. Ve Râgıb’ın beyânına göre تَبٌّ [teb] ve تَبَابٌ [tebâb] mâddesi ziyân ve hüsrânda istimrâr ma’nâsına mevzû’dur; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ﴾ أَيِ اسْتَمَرَّتْ فِي خُسْرَانِهِ Hattâ istimrâr ma’nâsını mutazammın olduğundan اِسْتِتْبَابٌ [istitbâb] اِسْتِمْرَارٌ [istimrâr] ma’nâsına isti’mâl olunmuştur. Ve تَبٌّ [tebb] ve تَبَابٌ [tebâb] Hüsrân 'alâkasıyla mutlakan helâk ma’nâsına da isti’mâl olunur. Ve Esâs’ın beyânına göre اِسْتِتْبَابٌ [istitbâb] tamâm ma’nâsına da isti’mâl olunur, zîrâ hüsrân ve helâk bir nesnenin tamâmına tâbi’dir; ke-mâ kîle: “اِذَا تَمَّ أَمْرٌ دَنَا نَقْصُهُ || تَوَقَّعْ زَوَالاً اِذَا قِيلَ تَمَّ” İntehâ. Ve yukâlu: تَبًّا لَهُ عَلَى الدُّعاَءِ نُصِبَ لأَنَّهُ مَصْدَرٌ مَحْمُولٌ عَلَى فِعْلِهِ ve yukâlu: تَبًّا لَهُ تَبِيبًا عَلَى الْمُبَالَغَةِ أَيْ أَلْزَمَهُ اللهُ خُسْرَانًا وَهَلاَكًا Ya’nî “hak ta’âlâ hüsrân ve helâkı ona lâzım kılsın ki dâ’imâ hüsrân ve helâk ondan dûr olmasın” demektir. Ve yukâlu: تَبَّتْ يَدَاهُ أَيْ ضَلَّتَا وَخَسِرَتَا كَمَا فِي التَّنْزِيلِ ﴿تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ﴾ اَلآيَةُ Ve تَبٌّ [tebb] Helâk eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: تَبَّ فُلاَنًا أَيْ أَهْلَكَهُ Ve kesmek ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: تَبَّ الشَّيْءَ إِذَا قَطَعَهُ

s. 1. Heat. 2. A fever; fever and ague. 3. Feverish anxiety or desire.

aşağıbak .