(a. i.) : 1 . fenâlık, düşmanlık, keder ve belâ meydana getirme. 2) musiybet, felâket. 3) izinsiz ve habersiz olarak bîr yere apansızın gelme 4) çalıp çırpma. 5) s. yalan söz. 6) i. boşboğaz [adam]. 7) şiddetli yağmur.

i. 1. İnsan ve hayvan tersi, kazûrat, gâyt, necis. 2. Pislik, murdarlık. 3. mc. Kötü bir hareketin neticesi, zarar

اَلْبَوْكُ [el-bevk] (bâ’nın fethiyle) Erkek hayvân dişiye aşmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْحِمَارُ الْأَتَانَ بَوْكًا إِذَا نَزَا عَلَيْهَا Ve iki avuç içre mühre gibi yuvalak nesneyi beri öte yuvalayıp döndürmek ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْبُنْدُقَةَ إِذَا دَوَّرَهَا بَيْنَ رَاحَتَيْهِ Ve nesne satmak yâhûd satın almak ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْمَتَاعَ إِذَا بَاعَهُ أَوِ اشْتَرَاهُ Ve su çıkmak için suyun gözüne ağaç makûlesini sokup beri öte oynatıp karıştırmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْعَيْنَ إِذَا ثَوَّرَ مَاءَهَا بِعُودٍ وَنَحْوِهِ لِيَخْرُجَ Ve cimâ’ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْمَرْأَةَ إِذَا جَامَعَهَاVe bir nesne karış muruş olmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْأَمْرُ إِذَا اخْتَلَطَ Ve bir kavmin re’y ve endîşeleri 'Arab saçı gibi şûrîde ve muhtelit olup bir vechile mahrec-i savâbdan ‘âciz olmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَاكَ الْقَوْمُ رَأْيَهُمْ إِذَا اخْتَلَطَ عَلَيْهِمْ فَلَمْ يَجِدُوا مَخْرَجًا Ve بَوْكٌ [bevk] Kerre yâhûd şey’ ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: أَوَّلَ بَوْكٍ أَيْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَوْ شَيْءٍ

اَلْبُوقُ [el-bûk] (bâ’nın zammıyla) Boruya ve nefîre denir ki düdük gibi çalarlar. Ve bâtıl ve beyhûde nesneye ıtlâk olunur; yukâlu: جَاءَ بِالْبُوقِ أَيْ بِالْبَاطِلِ Ve düzme sırf yalan söze ıtlâk olunur; yukâlu: نَطَقَ بُوقًا أَيْ زُورًا Ve aslâ sır saklamaz olan şahsa ıtlâk olunur; bunda fethle da zebân-zededir. Ve değirmencilerin kuş minkârı şeklinde çaldıkları boruya denir, Bektâşîlerin boynuzları gibi; müfredleri بُوقَةٌ [bûkat]tır. Ve بُوقَةٌ [bûkat] Birden nüzûl eden boğanaklı yağmura denir yâhûd pek şedîd ve münker yağmura denir; cem’i بُوَقٌ [buvak] gelir, صُرَدٌ [surad] vezninde; tekûlu: أَصَابَتْنَا بُوقَةٌ مِنَ الْمَطَرِ أَيْ دُفْعَةٌ مِنْهُ شَدِيدَةٌ أَوْ مُنْكَرَةٌ

s. n. u. بوقە (pl.ابواق، بیقان، بوقات ) A horn or trumpet, also, the sound of one. 2. The conchshell. 3. A blab; one who cannot hold counsel. 4. Nonsense.

s. 1. Dung, faeces. 2. Dirt. 3. Scoriae, slag.

اَلْبَوْقُ [el-bevk] (bâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Belâ ve âfet erişmek; yukâlu: بَاقَتْهُمُ الدَّاهِيَةُ تَبُوقُهُمْ بَوْقًا إِذَا أَصَابَتْهُمْ

اَلْبُوقُ [el-bûk] (bâ’nın zammı ve meddiyle) Boru ki üfürmek ile çalarlar. Ve بُوقٌ [bûk] Bâtıla dahi derler, nitekim hassân b. sâbit’in Hazret-i ‘Osmân hakkında olan mersiyesinde vâki’ olmuştur: “مَا قَتَلُوهُ عَلَى ذَنْبٍ أَلَمَّ بِهِ || إِلَّا الَّذِي نَطَقُوا بُوقًا وَلَمْ يَكُنِ”