i. 1. İçi boş üstüvâne, enbûbe: kurşun, demir, saç boru; soba borusu. 2. Dilsiz ve perdesiz olarak nefesle çalınan bir çalgı âleti ki helezoni’ş-şekl bir maden borudan ibarettir: boru çalmak; yuf borusu || mc. Boş saçma, manasız şey

i. [tr. boru – fa. زدن zeden = vurmak, çalmak gl. ta’bir. zebânzedi: borazan] Askere kumandanın ta’limât ve tenbihâtını teblîğ ve mesela yemek, uyku vesâire vakitlerini ilan için boru çalmakla mükellef olan ve meydân-ı harbde kumandanın yanından ayrılmayan çavuş veya nefer.