اَلْبَهْشُ [el-behş] (bâ’nın fethiyle) مُقْلٌ [mukl] dedikleri yemişin tâzesine denir ki devm ağacının semeridir, Hind ve hicâz’da olur; kurusuna خَشْلٌ [haşl] derler. Ve بَهْشٌ [behş] Vasf olur, güler yüzlü, küşâde-rû, beşâşetli adama denir; yukâlu: رَجُلٌ بَهْشٌ أَيْ هَشٌّ بَشٌّ Ma’nâ-yı âtîdendir. Ve بِلاَدُ الْبَهْشِ [Biladu’l-Behş] Diyâr-ı hicâz’a ıtlâk olunur, zikr olunan semer-i بَهْشٌ [behş] orada nâbit olduğu için. Ve بَهْشٌ [behş] Masdar olur, bir nesneyi sorup araştırmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَهَشَ عَنْهُ بَهْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا بَحَثَ عَنْهُ Ve ârzû-kerdesi olan nesneye ferah ve şevkle şitâb ve ikbâl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: بَهَشَ إِلَيْهِ إِذَا ارْتَاحَ لَهُ وَخَفَّ بِارْتِيَاحٍ Ve bir nesneye el sunup lâkin almayıp mahrûm olmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَهَشَ إِلَيْهِ إِذَا تَنَاوَلَهُ لِيَأْخُذَهُ وَلَمْ يَأْخُذْهُ Ve bir kimse yalnızca ağlamağa yâhûd gülmeğe müteheyyi’ olmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَهَشَ الرَّجُلُ إِذَا تَهَيَّأَ لِلْبُكَاءِ وَحْدَهُ أَوْ لِلضَّحِكِ أَيْضًا Ve almak için bir nesneye el sunmak ma’nâsınadır; yukalu: بَهَشَ بِيَدِهِ إِلَيْهِ لِيَتَنَاوَلَهُ Ve birikmek ma’nâsınadır; yukâlu: بَهَشَ الْقَوْمُ إِذَا اجْتَمَعُوا