(a. i.) : yalan, iftira.

iz. ar. Birine yalandan bir şey isnât etme, ifk, iftira: bana bühtân etmişler.

اَلْبَهْتُ [el-beht] (bâ’nın fethi ve hâ’nın sükûnuyla) ve اَلْبَهَتُ [el-behet] (fethateynle) ve اَلْبُهْتَانُ [el-buhtân] (bâ’nın zammıyla) Bir kimseye işlemediği işi yâ söylemediği sözü isnâd ile ifk ve iftirâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: بَهَتَهُ بَهْتًا وَبَهَتًا وَبُهْتَانًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا قَالَ عَلَيْهِ مَا لَمْ يَفْعَلْ Usûl-i sâ’irede بُهْتَانٌ [buhtân] ism olmak üzere mersûmdur. Ve bu mâdde medhûş ve mütehayyir olmak ma’nâsından me’hûzdur ki o makûle iftirâ sadmesinden hayrân ve medhûş olur. Ve Cevherî’nin بُهْتَانٌ [buhtân]dan me’hûz olan بَهَتَ [behete] mâddesi عَلَى kelimesiyle mevsûle olmamakla بَهَتَ عَلَيْهِ denmediğinden nâşî şâ’irin işbu “سُبِّي الْحَمَاةَ فَانْهَتِي عَلَيْهَا” mısrâ’ında vâki’ فَانْهَتِي عَلَيْهَا kelâmını فَابْهَتِيهَا ile tefsîri tashîf ve tahrîftir, zîrâ savâb olan فَانْهَتِي عَلَيْهَا olmaktır, nûn’la ki نَهِيتٌ [nehît]ten fi’l-i emrdir, haykırmak ma’nâsına. Şârih der ki Cevherî’ye bunda İbn Berrî ve Sâgânî sâbıklardır. Ve بَهْتٌ [beht] (bâ’nın fethiyle) Bir hacer-i ma’rûf adıdır. Ona حَجَرُ الْبَهْتِ ve حَجَرُ الصَّحْكِ dahi derler. Fârisîde bâhet ve Türkîde adam güldüren taşı derler. Ona nazar eden bî-ihtiyâr hande-nâk olur. Ve بَهْتٌ [beht] Masdar olur, bir kimseyi ansızın 'ale’l-gafle tutmak ma’nâsına; yukâlu: بَهَتَهُ بَهْتًا إِذَا أَخَذَهُ بَغْتَةً Ve kavl ve fi’lden kesilip put gibi öylece medhûş ve deng ve mütehayyir kalmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَهِتَ الرَّجُلُ وَبَهَتَ وَبَهُتَ بَهْتًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَاْلأَوَّلِ وَالْخَامِسِ ve yukâlu: بُهِتَ عَلَى بِنَاءِ الْمَجْهُولِ إِذَا انْقَطَعَ وَتَحَيَّرَ Şârihin beyânına göre mechûl sîgasıyla efsahtır.

s. A false accusation, a calumny; especially, a false accusation of adultery against a woman.