اَلْبَدُّ [el-bedd] (bâ’nın fethi ve dâl’ın teşdîdiyle) Ayırmak ma’nâsınadır; yukâlu. بَدَّ رِجْلَيْهِ بَدًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا فَرَّقَهُمَا Ve بَدٌّ [bedd] Yorulmak, ta’ab ve kelâl ma’nâsınadır; tekûlu: عَرَضَ لِي مِنْهُ بَدٌّ أَيْ تَعَبٌ Ve bir kimseyi bir nesneden keff ve men’le ba’îd ve bertaraf eylemek ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: بَدَّ فُلاَنٌ صَاحِبَهُ عَنْهُ إِذَا أَبْعَدَهُ وَكَفَّهُ وَتَجَافَى بِهِ

اَلْبِضُّ [el-bidd] (bâ’nın kesriyle) Kendiden nesne taleb olunan kimse sarâhaten “lâ” demeyip “lâ” işâretiyle dudağını birbirine yâhûd dilini damağına vurmak ma’nâsınadır ki “cık” diye öttürür; onun için tâlibe redd-i kat’î olmamakla ye’s-i küllî hâsıl olmaz, niteki مِضٌّ [midd] ve بِيضٌ [bîd] ve مِيضٌ [mîd] dahi bu ma’nâyadır evvellerin kesriyle; yukâlu: مَا عَلَّمَكَ أَهْلُكَ إِلاَّ مِضًّا وَبِضًّا وَبِيضًا وَمِيضًا وَهُوَ أَنْ يُسْئَلَ عَنِ الْحَاجَةِ فَيَتَمَطَّقَ بِشَفَتِهِ

sıf. fa. [بد bed = kötü – اختر ahter = necm, tâlih] tâlihi kötü, bed-baht.

iz. ar. Ayrılma, tebâ’üd, sarf-ı nazar: lâ-büdd = terki muhâl, elzem, lâzım-ı gayr-ı mufârık.

sıf. fa. [بد bed = kötü – اصل asl = soy] kötü soylu, fürû-mâye.

sıf. fa. 1. Kötü, fenâ, redî’. 2. Çirkin, nâhoş, soğuk: bed koku ≡ i. Kötülük, fenâlık, şerr: nîk ü bedi fark etmek [birçok vasf-ı terkîbler teşkiline de girer ki başlıcaları sıralarında zikr olunacaktır]

(f. s.) : 1) sahip. 2) i. maşa. (bkz. : büde2.

(a. i.) : başlama, başlayış.

(a. i.) : 1) ayrılma, uzaklaşma; vazgeçme, (bkz. : tebâüd). 2) vazgeçme.

sıf. fa. [بد bed = kötü – انديشيدن endişîden = düşünmek] kötülük düşünen, herkesin kötülüğünü düşünen ve arzu eden, bedhâh.