(f. s. “fena” mânâsına c. : bedân) : 1) fena, yaramaz, çirkin. 2) i. kötülük. 3) i. ateş tutuşturmaya mahsus yarı yanmış paçavra.

البَدْءُ [el-bed’] (bâ’nın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) Bir işe başlamak, şürû’ ve âgâz ma’nâsınadır; yukâlu: بَدَأَ بِالشَّيْءِ بَدْءًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ أَيِ ابْتَدَأَ Ve bir nesneyi sâ’ir nesnelerden mukaddem işlemek ma’nâsınadır; yukâlu: بَدَأَ الشَّيْءَ إِذَا فَعَلَهُ اِبْتِدَاءً أَيْ قَدَّمَهُ فِي الْفِعْلِ Ve bir arzdan arz-ı uhrâya çıkmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَدَأَ مِنْ أَرْضِهِ إِذَا خَرَجَ يَعْنِي لأَرْضٍ أُخْرَى Ve yaratmak, halk ma’nâsınadır; yukâlu: بَدَأَ اللهُ الْخَلْقَ أَيْ خَلَقَهُمْ Ve bir işe sâ’ir kimselerden evvel mübâşeret eylemek ma’nâsına ism ve masdar olur; yukâlu: لَكَ الْبَدْءُ أَيْ لَكَ أَنْ تَبْدَأَ قَبْلَ غَيْرِكَ Ve evvel ve ibtidâ ma’nâsına isti’mâl olunur ki ondan ibtidâ-yı emr ve evvel vehle ile ta’bîr olunur; ve minhu yukâlu: أَفْعَلْهُ بَدْءًا وَأَفْعَلَهُ أَوَّلَ بَدْءٍ وَبَادِيَ بَدْءٍ وَبَادِيَ بَدِيٍّ İkisinde de bâ’nın fethi ve ikincide بَدِيٌّ [bediyy] غَنِيٌّ [ganiyy] veznindedir, hemzeleri yâ’ya münkalib olmuştur ve üç terkîb izâfet üzeredir. Ve بَادِي بَدْأَةَ [bâdî bed’ete] (yâ’nın sükûnu ve بَدْأَةَ feth üzere mebnîdir: مَعْدِي كَرِبَ kabîlindendir) ve بَدْأَةَ ذِي بَدْءٍ [bed’ete zî bed’] ve بَدْأَةَ ذِي بَدَاءٍ [bed’ete zî bedâ’] (medd ile) ve بِدْأَةَ ذِي بَدْأَةٍ [bid’ete zî bed’et] (evvelde bâ-yı muvahhadenin kesriyledir) ve بَدْأَةَ ذِي بَدِيءٍ [bed’ete zî bedî’] (evvelde bâ’nın fethi ve بَدِيءٌ [bedî’]فَعِيلٌ [fa’îl] veznindedir) ve بَدَاءَةَ ذِي بَدِئٍ [bedâ’ete zî bedî’] (evvelde سَحَابَةٌ [sehâbet] veznindedir ve بَدِئٌ [bedi’] كَتِفٌ [ketif] veznindedir) ve بِدْأَةَ بَدْءٍ [bid’ete bed’] (evvelde bâ’nın kesriyledir) ve بَدِيءَ بَدْءٍ [bedî’e bed’] (evvel أَمِيرٌ [emîr] veznindedir) ve بَادِئَ بَدِيءٍ [bâdi’e bedî’] (evvel hemze iledir) ve بَدِيءٌ [bedî’] أَمِيرٌ [emîr] veznindedir) ve بَادِئَ بَدِئٍ [bâdi’e bedî’] (evvel hemze ile ve بَدِئٌ [bedi’] كَتِفٌ [ketif] veznindedir) ve بَدِيءَ ذِي بَدِيءٍ [bedî’e zî bedî’] (ikisi de أَمِيرٌ [emîr] veznindedir) ve بَادِئَ بَدْءٍ [bâdi’e bed’] (hemze-i meftûha ile) ve بَدْءٌ [bed’] مَنْعٌ [men’] veznindedir) ve بَادِئَ بَدَا [bâdi’e bedâ] (hemze-i meftûha ve بَدَا [bedâ] سَمَا [semâ] veznindedir) ve بَدَا بَدْءٍ [bedâ bed’] (evvel سَمَا [semâ] veznindedir) ve بَدْأَةَ بَدْأَةَ [bed’ete bed’ete] (ikisi de حَمْزَةَ [hamzet] veznindedir ve feth üzere mebnîlerdir) ve بَادِي بَدٍ [bâdî bed] (yâ’nın sükûnu ve بَدٍ [bed] شَجٍ [şec] veznindedir) ve بَادِي بَدَا [bâdî bedâ] (yâ’nın sükûnu ve بَدَا [bedâ] سَمَا [semâ] veznindedir) Bunların mecmû’u “أَوَّلَ كُلِّ شَيْءٍ” ma’nâsınadır ki “İbtidâ-yı vehlede ben onu işlerim” demektir.

اَلْبَدْعُ [el-bed’] (مَنْعٌ [men’] vezninde) Bir nesneyi yeniden peydâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: بَدَعَ الشَّيْءَ بَدْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا أَنْشَأَهُ Ve yeniden kuyu kazıp su çıkarmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: بَدَعَ الرَّكِيَّةَ إِذَا اسْتَنْبَطَهَا

البَدْءُ [el-bed’] (bâ’nın fethi ve dâl-ı mühmelenin sükûnuyla) Bir nesneye ibtidâ etmek; yukâlu: بَدَأْتُ بِالشَّيْءِ بَدْءًا Ve bir nesneyi mukaddem işlemeğe dahi derler; tekûlu: بَدَأْتُهُ إِذَا فَعَلْتَهُ اِبْتِدَاءً ve tekûlu: فَعَلَ ذَلِكَ عَوْدًا وَبَدْءًا وَفِي عَوْدِهِ وَبَدْئِهِ وَفِي عَوْدَتِهِ وَبَدْأَتِهِ Ve yaratmak ma’nâsına da gelir, خَلْقٌ [halk] gibi; yukâlu: بَدَأَ اللهُ الْخَلْقَ إِذَا خَلَقَهُ Ve بَدْءٌ [bed’] İbtidâ’ seyyid olan kimseye de derler, nitekim ikinci seyyid olana ثُنْيَانٌ [sunyân] derler sâ’nın zammıyla. Ve بَدْءٌ [bed’] Bir nesnenin evveline dahi derler; yukâlu: رَجَعَ عَوْدُهُ عَلَى بَدْئِهِ إِذَا رَجَعَ فِي الطَّرِيقِ الَّذِي جَاءَ مِنْهُ Ve çiçek ve حَصْبَةٌ [hasbet] çıkarmağa dahi derler.