اَلْأَبَدُّ [el-ebedd] (hemzenin ve bâ’nın fethiyle) Zikri âtî بَدَدٌ [beded] kelimesinden sıfattır, iki kolları yanlarından geniş ve meydânlı olan yâhûd 'azîmü’l-hilkat olmakla a’zâsı birbirinden mütebâ’id yâhûd uyluklarının aralıkları geniş ve küşâde olan kişiye denir; yukâlu: رَجُلٌ أَبَدُّ أَيْ مُتَبَاعِدُ الْيَدَيْنِ أَوْ عَظِيمُ الْخَلْقِ الْمُتَبَاعِدُ بَعْضُهُ مِنْ بَعْضٍ أَوِ الْمُتَبَاعِدُ مَا بَيْنَ الْفَخِذَيْنِ Cevherî lafz-ı mezbûr zımnında iştişhâd eylediği işbu: hأَلَدُّ يَمْشِي مِشْيَةَ الْأَبَدِّh mısrâ’ında galat eylemiştir, zîrâ savâb olan: hبَدَّاءُ تَمْشِي مِشْيَةَ الْأَبَدِّh 'unvânında olmaktır, zîrâ bir hatun vasfında nazm olunmuştur. Ve أَبَدُّ [ebedd] Çulhaya ıtlâk olunur, حَائِكٌ [hâ’ik] ma’nâsına, bez nesc ederken miyâne-i fahizeyni açık tuttuğu için. Ve ellerinin aralıkları açık ve meydânlı olan ata denir.