i. sıf. [eski ve ç. imlâsı “ايش iş”] 1. Bir çift teşkil eden iki şeyin beheri, çiftin beher teki: bu atın eşi geberdi. 2. Bir şeye tamâmıyla benzer ve her cihetce muâdil olan, mesel, mânend, adîl, hemtâ: bunun dünyada eşi bulunmaz. 3. Müsâvî, akrân, küfv: cenâb-ı hakk’ın eşi yoktur. 4. Arkadaş, refîk, zevceynden beheri: eşinden ayrılmıştır. 5. Dost, muhibb, yâr: kendime vefâdâr bir eş bulamadım.

s. See ایس .

s. for ایص ، اص 1. A person, body, man. 2. An owner, master, possessor. 3. Any sign of the human presence, such as a sound, voice, house, cultivation, domestic cattle, etc.

s. pl. اساس A foundation, base, basis, foot (on which a thing stands or is built). 2. A root, stock, origin, source (of anything).